Waarom doen mensen elkaar moedwillig pijn,
waarom is het onbekende gelijk fout?
Waarom zijn sommige mensen zo veroordelend,
is een vraagstuk wat mij op dit moment bezighoudt.

Mensen zijn niet te vertrouwen,
dat is iets wat mij op jonge leeftijd al is geleerd.
Het begon allemaal met mijn vader,
die liet zien dat zelfs een ouder zich soms tegen je keert.

Gelukkig heb ik ermee leren leven,
al speelt mijn wantrouwen soms nog op.
Zeker als ik weer eens naar het ziekenhuis moet,
dan malen alle noodscenario’s alweer door mijn kop.

Hoe vaak heeft een arts mij niet geloofd,
of valse beloftes gedaan…
Mij niet serieus genomen,
gewoon compleet in de kou laten staan.

Hoewel ik weet dat ik moet relativeren,
gaat dat omtrent het ziekenhuis gewoon niet goed.
Door al mijn trauma’s op dat gebied uit het verleden,
vind ik gewoon niet die moed.

Wat moet je immers als je leven in de handen van een vreemde ligt,
en deze je niet geloofd?
Hoe maak je dan duidelijk hoe ernstig de situatie is,
voor je van het leven wordt beroofd?

Dit soort dingen denk ik continu aan in het ziekenhuis,
uit angst dat ik weer niet serieus genomen wordt.
Niet de begeleiding zal krijgen die ik nodig heb,
of nog erger weer mijn hele wereld instort.

Ik probeer rust in de situatie te vinden,
dit is nu eenmaal mijn lot.
Die ziekenhuisafspraken kom ik nooit meer van af,
helaas ben ik toch iedere keer weer kapot.

Ooit hoop ik toch echt te geloven,
dat het allemaal wel goed gaat komen.
Meer vertrouwen moet hebben in mezelf,
ik ben immers nog altijd niet omgekomen.

Maar vertrouwen lijkt een belangrijke rode draad in mijn leven,
soms wordt het op onverwachte momenten gebroken.
Ben altijd op mijn hoede,
maar toch betrap ik mezelf er soms op weer ergens te zijn ingestoken.

Zelfs vrienden keren zich immers af en toe tegen je,
ook dit heb ik helaas al meermaals ondervonden.
Mensen waar ik dacht op te kunnen rekenen,
hebben mijn vertrouwen geschonden.

Dat doet pijn,
al heb ik er inmiddels ook wel een olifantenhuid door gekregen.
Ik probeer het maar positief te bekijken,
als een soort van zegen.

Echte vrienden doen je immers geen pijn,
zijn er voor je door dik en dun.
Zijn de mensen die voor je klaar staan,
en die ik persoonlijk ook het allerbeste gun.

Oordelen niet over je,
accepteren je om wie je bent.
Deel je de vreugdevolle momenten in het leven mee,
en zijn dankbaar voor ieder memorabel moment.

Toch weet ik niet,
of er ooit een vriend zal zijn waar ik volledig op kan vertrouwen.
Die ik echt zal geloven als hij of zij zegt,
‘op mij kun je bouwen’.

Zelfs mijn familie kon dit immers niet,
alleen mijn moeder misschien een beetje dan.
Wij hebben onze ups en downs,
maar al met al is zij de enige van wie ik echt op aan kan.

Maar waarom is het toch zo lastig,
voor mensen om niet zomaar een oordeel te vellen?
Of het nu gaat om een onwetende arts,
of een vriend die zegt; wat ben jij je toch aan het aanstellen!

Het is vaak al gelijk niet goed,
als je iets op een andere manier aanpakt.
Een ongebruikelijke weg neemt,
of niet tot hetzelfde niveau van een ander zakt.

Juist die verschillen,
zouden we zoveel van kunnen leren.
Zowel in de medische wereld als in vriendschappen,
het gaat allemaal om de juiste dingen signaleren.

Weten wanneer iemand de waarheid spreekt,
wanneer je een ander kwetst en te ver gaat.
Weten wanneer je gewoon alleen maar moet luisteren,
of het juist een verhuld verzoek is om wijze raad.

Niemand is perfect,
fouten maken is dus ook niks mis mee.
Maar mensen pijn doen zonder dit te erkennen en van te leren,
dat lijkt me toch geen goed idee.

Alleen al een andere zinsopbouw,
of een bepaalde intonatie maakt zo een verschil.
Het is het onderscheid tussen liefdevol en troostend,
of koud en kil.

Toch lijkt de medische wereld hier tot dusverre geen gehoor aan te willen geven,
en ook binnen vriendschappen is de tact soms ver te zoeken.
Al probeer ik het positief te bekijken,
soms denk ik ook wel dat ‘we’ op een bepaalde manier vooruitgang boeken.

Zo voelde ik me vorige week ondanks de spanning wel echt serieus genomen,
toen ik de oogarts bezocht.
Hij luisterde naar me en kwam met opties,
gaf me het gevoel alsof hij samen met mij mee vocht.

En ook (online) vrienden en familie,
hebben mij de afgelopen tijd met hun woorden opgebeurd.
Mij de bevestiging gegeven dat ik trots mag zijn op wie ik ben,
en dat mijn uniekheid juist mijn leven inkleurt.

Dus aan al die mensen die vinden dat ik overdrijf,
een dramaqueen ben of simpelweg teveel zeur.
Mij lui noemen of denken dat ik aandacht zoek om medelijden te kweken,
helaas stel ik jullie bij deze teleur…

Ik weet gelukkig wel beter,
dus oordeel maar een eind weg.
Mijn dieren en online leven zijn inderdaad mijn uitlaadklep,
dat is mijn simpele uitleg.

Misschien denken om die reden sommige artsen,
dat ik over bepaalde klachten overdrijf.
Of mensen uit mijn omgeving;
wat is dat toch een zeikwijf.

Ik probeer in ieder geval iedereen om mij heen te accepteren om wie zij zijn,
veel meer dan dat kan ik helaas niet doen.
Als mensen hetzelfde respect niet tegenover mij kunnen tonen,
dan ligt dit meer aan hun fatsoen.

Ik voel me nu wel gesterkt in de woorden die ik schrijf,
maar volgende week in het ziekenhuis zal dit wel weer anders zijn.
En tijdens een volgende teleurstelling in mijn persoonlijke leven,
voel ik me waarschijnlijk weer net zo lamgeslagen en klein.

Hopelijk kan ik dit dan teruglezen,
en deze gevoelens weer naar boven halen.
Want ondanks al mijn slechte kanten en fouten mag ik er best zijn,
ook al hoor ik niet bij de ‘normalen’.

***Wichita van Rijkom***

Leeg,
het is soms wel fijn.
Leeg,
eventjes geen mentale pijn.

Leeg,
alsof er iets van binnen mist.
Leeg,
alsof je telkens naar dat ene gevoel gist.

Leeg,
ik kan wel lachen maar voel dit niet echt.
Leeg,
ben niet echt verdrietig maar voel ik me dan toch zo slecht?

Het voelt de laatste tijd vreemd,
leeg van binnen.
Alsof ik geen emoties meer heb,
alsof mijn hoofd niet meer weet waar die moet beginnen.

Ik ben altijd best een emotioneel persoon geweest,
al kan ik het ook wel goed verbergen.
Ik vrees dat ik echter de laatste tijd,
te veel van mijn hersenen heb moeten vergen.

Het voelt alsof ik continu een masker op heb,
iets waar ik altijd al goed in ben geweest.
Laat maar zelden mijn ware ik zien,
maar ben nu voor mijn gevoel permanent op een kostuumfeest.

Ik heb natuurlijk in het verleden al meerdere depressies gehad,
maar dacht dat ik ditmaal wel goed met mijn emoties om ging.
Huilen deed ik af en toe,
maar ik zocht vooral ook veel naar afleiding.

Heb het er laatst ’s nachts met mijn moeder over gehad,
kon weer eens niet slapen.
Ze herkende het lege gevoel deels,
noemde het een soort zelfbedacht wapen.

Mensen die erge trauma’s meemaken voelen dit ook,
misschien is dat nu ook wel met mij aan de hand.
Wil niet zeggen dat ik nu echt een trauma heb meegemaakt,
maar wens mijn verleden ook niet toe aan mijn ergste vijand.

De laatste jaren hebben er flink ingehakt,
heb meerdere keren op de rand van de afgrond gestaan.
Heb veel dierbaren verloren,
en zelfs mijn eigen lichaam heeft me veel kwaad aangedaan.

Een leven zonder mijn oma en Ashley,
ik kan het me nog altijd niet echt voorstellen.
Geen maatje meer dag en nacht aan mijn zij,
niemand meer die ik comfortabel durf op te bellen.

Misschien is dit dus wel mijn trauma,
de druppel die de emmer deed overlopen.
Het is misschien niet zo heftig als andere trauma’s,
maar ook dit soort gebeurtenissen kunnen een mens slopen.

Ik voel me een aansteller,
maar aan de andere kant kan het me ook weer niet deren.
Voel immers toch niks,
al ben ik het nog zo hard aan het proberen.

Antidepressiva,
heeft blijkbaar ook dit effect.
Nu slik ik een hoop maar dat niet,
weet ik zeker heb het net nog even gecheckt… ;-)

Wellicht maakt mijn lichaam zijn eigen antidepressiva aan,
maar moet ik mij daar nu zorgen om gaan maken?
Misschien is het juist wel goed dat ik even niks voel,
dat zo weinig mij nog kan raken.

Heb de laatste tijd zoveel gehuild,
tegen paniekaanvallen aangezeten.
Maar toch doorgevochten,
en op menig moment ook mijn tranen weggebeten.

Misschien moet ik me nu even leeg voelen,
om daarna weer door te kunnen.
Het gewoon laten voor wat het is,
mijn geest die rust ook even gunnen.

Maar het voelt wel vreemd,
mijn leven kent op het moment geen dalen maar ook geen pieken.
Voel me nu niet alleen fysiek ongezond,
maar ook een beetje een mentaal zieke.

Heb wel twee momenten in de toekomst,
waar ik nu echt naartoe leef.
Waar ik de dagen en maanden naartoe aftel,
waar ik alles voor geef.

Als dit allebei goed gaat,
misschien ga ik dan ook weer wat meer voelen.
Waar ik naartoe werk zal immers een domino-effect creëren,
van uiteindelijke meerdere nieuwe doelen.

Maar wat als het mis gaat,
ergens in mij ben ik toch wel bang naar wat mijn geest dan zal doen.
De doemdenker in mij is dat nog niet vergeten,
alle rampscenario’s van toen.

Ik maak me er gelukkig niet druk om,
maar de gedachtes spoken wel af en toe door mijn hoofd.
Ach ja ik laat het maar op me afkomen,
dat heb ik mezelf in ieder geval gisteravond beloofd.

Dus blijf ik voorlopig maar even leeg,
net zolang totdat mijn lichaam alle emoties weer aankan.
Hopelijk ben ik er dan klaar voor,
en bedenkt mijn lichaam weer een nieuw strijdplan.

Leeg,
je wilt soms wel iets voelen maar dat luk niet.
Leeg,
alsof je wat voelt dat er heel snel weer in en uit schiet.

Leeg,
je weet dat het zo niet hoort.
Leeg,
maar vreemd genoeg is het ook niet iets dat je stoort.

Leeg,
een opsomming voor mijn leven op dit moment.
Leeg,
omdat mijn geest nog altijd niet aan het gemis en de veranderingen is gewend.

***Wichita van Rijkom***

Mensen zijn er tegenwoordig zo goed in,
anderen veroordelen.
Jezelf beter vinden dan een ander,
terwijl een vriendelijk woord zoveel zou schelen.

Of gewoon zonder informatie,
al een mening over een ander hebben klaar staan.
Sommigen denken dat het zelfs hun recht is,
zien het als hun baan.

Als chronisch zieke wordt je al meer veroordeeld dan anders,
helemaal als deze ziekte onzichtbaar is.
Mensen denken dan al gauw dat je je aanstelt,
aan het uiterlijk te zien is er immers niks mis.

Soms kan ik er wel boven staan,
omgaan met de nare taal.
Denken zij weten toch niet beter,
maken niet meer dan veel onnodig kabaal.

Maar soms is dit extra moeilijk,
het lukt daarom dus ook niet altijd.
Af en toe raakt het me diep in m’n ziel,
tot mijn grote spijt.

Vorige week was zo een moment,
het werd me allemaal even te veel.
Ik stortte in,
voelde het al bij die eerste brok in mijn keel.

Sindsdien merk ik het,
ik zit minder goed in m’n vel.
Ging juist de goede kant uit,
maar zo een omslag komt soms razendsnel.

Ben niet weer depressief hoor,
zo ver heen ben ik zeker (gelukkig) nog niet.
Maar de vrolijkheid en het optimisme dat vorige week nog in mij zat,
is iets dat men nu niet meer in mij ziet.

Waarom toch,
doen woorden zoveel pijn?
Kunnen woorden zoveel verdriet doen,
ongeacht hoe ze bedoeld zijn.

Mijn hele leven lang maak ik het al mee,
zowel van dichtbij als van ver af.
Vrienden, familie, onbekenden,
soms goedbedoeld maar soms ook zeer laf.

Mensen die denken mij te kennen,
en daarom vinden dat ze over mij mogen praten.
Mensen die denken alles beter te weten,
en geen andere mening binnen laten.

Ik zie mijzelf als best open minded,
althans dat probeer ik te zijn zeker weten.
Waarom is dit toch zo moeilijk voor anderen,
ontstaat er zo snel weer een of andere vete.

Waarom is er toch maar een juiste weg,
een goede manier om iets te doen?
Mag maar één iemand het juist hebben,
is maar één iemand een ‘echte’ kampioen?

Ik zit natuurlijk nu ook in een wereldje,
waar ik het in feite alleen nog maar meer op zoek.
Nu heb ik niet alleen mijn ziektes die voor oordelen zorgen,
maar ook nog een hele hondenwereld en fokgroep.

Familieleden en Facebookvrienden,
artsen hier en daar.
Ik doe volgens allemaal wel iets fout,
iedereen heeft zijn mening al gelijk klaar.

Bijna niemand vraagt echter om de waarom,
denkt na over waarom ik iets op een bepaalde manier doe.
Men weet het immers altijd beter,
de waarom doet er niet toe.

Ik ben een perfectionist,
de meeste weten niet half hoe onzeker ik ben.
Durf inmiddels wel wat meer van me af te bijten tegenwoordig,
maar dat betekend nog niet dat ik geen angsten ken.

Nachten lang lig ik wakker,
nadenkend over hoe dingen beter kunnen.
Over een woordje wat ik heb geschreven in een zin,
of ik mijn mening niet misschien beter wat had moeten verdunnen?

Die onzekerheid is nu weer flink erg aanwezig,
vooral door die ziekenhuisafspraak van laatst.
Het voelde als een klap in mijn gezicht,
sommige opmerkingen waren zo misplaatst!

Nu moet ik weer zien uit te vinden,
hoe ik mijn ‘sterke’ ik terug krijg.
In ieder geval weer dat masker wat ik vaak opdoe,
waarmee ik mijn onzekerheden verzwijg.

Soms zou ik zoals anderen willen zijn,
een sterke en zelfstandige vrouw.
Iemand waar men tegenop kan kijken,
waarvan een ander echt denkt wauw…

Maar ik moet onthouden,
vergelijken kom ik niet verder mee.
Iedereen heeft zo z’n eigen problemen,
en gelukkig zijn er ook nog wel dingen in mijn leven oké.

Ik moet me nu gewoon weer gaan opladen,
voor wat komen gaat.
Moet over een week weer wat steviger in m’n schoenen staan,
niet zo labiel, verdrietig zijn of kwaad.

Mezelf kunnen verdedigen,
voor het gesprek dat me staat te wachten.
Zodat ik dezelfde persoon kan zijn die ik online ben,
en kan opkomen voor mijn eigen klachten.

Online kan ik inmiddels redelijk voor mezelf opkomen,
ben ik minder verlegen en kan ik zelfs vrienden maken.
Het wordt tijd dat ik dit ook buitenshuis kan,
tijdens ‘echte wereld’ zaken.

Dit zal echter nog wel een tijdje duren,
heb er immers ook lang over gedaan om op dit punt te komen.
Maar goed je moet altijd doelen voor jezelf blijven stellen hè,
nooit vergeten te dromen…

***Wichita van Rijkom***

Mijn hele leven lang zit ik al met mezelf in de knoop,
ik ben altijd al een zeer onzeker persoon geweest.
Mijn goede vrienden weten dit,
al zal dat lang niet iedereen zijn opgevallen die dit leest.

Ik hou mijn diepste emoties graag voor mezelf,
kan erg goed een masker opzetten.
Doen alsof ik me op mijn gemak voel,
terwijl ik continu een ding doe en dat is opletten.

Wat iemand exact zegt,
en hoe die dit bedoeld heeft.
Welke woordkeuze er is gebruikt,
en welk gevoel daar achter leeft.

Van een klein beetje kritiek kan mijn wereld al instorten,
heb hierdoor ook fikse faalangst.
Wil altijd opperbest presteren,
vroeger tijdens toetsen en dergelijke was ik echt het bangst.

Toch haalde ik altijd de hoogste cijfers,
was ik een van de beste uit mijn klas.
Heb nog nooit een onvoldoende gehaald in mijn leven,
bij de CITO toets bleek zelfs dat ik de beste was.

Ben een strebertje,
absoluut een perfectionist.
Iemand die meteen in de stress schiet,
als ze ook maar een klein puntje mist.

Aan mijn opvoeding ligt het niet,
want mijn moeder en oma hebben het zeker wel geprobeerd.
Maar helaas,
zelfvertrouwen hebben is niet iets wat je gemakkelijk leert.

Toch kon ik achteraf soms wel een beetje trots zijn,
in ieder geval op enkele dingen.
Dit kan ook iets kleins zijn als een telefoongesprek,
vooral als alle onderdelen echt goed gingen.

Mijn faalangst in combinatie met mijn schoolresultaten,
zijn daar een goed voorbeeld van.
Het feit dat ik werd toegelaten op het Gymnasium,
en mijn verdere toekomstplan.

Maar ook mijn gezondheidsproblemen hierna,
de manier hoe ik met alle tegenslagen ben omgegaan.
Hoe ik mij vervolgens heb ingezet voor anderen,
en in de voorlichting over chronische ziektes vooraan ben gaan staan.

Heb een boek geschreven,
enkele interviews gegeven.
Probeer anderen met soortgelijke problemen te helpen,
om zo wat invulling te geven aan mijn leven.

Het fokken wat ik heb gedaan,
is toch wel de grootste kroon op mijn werk.
Het grootbrengen van die kleintjes en omgaan met de pupkopers,
maakte mij van binnen ook sterk.

Maar de laatste jaren,
lijkt alles als een kaartenhuis ineen te vallen.
Vangt mijn zelfvertrouwen ondanks alle pogingen,
alleen maar meer en meer knallen.

Het begon met de gezondheidsproblemen van Abby,
oftewel het begin van het einde van het fokken.
Gebeurtenissen waar we nooit op hadden gerekend,
en natuurlijk flink van schrokken.

Sommige dingen zijn niet te voorkomen,
het meeste is ook onmacht.
Kan ik weinig aan doen,
hoe zeer ik het ook minacht.

Mijn gezondheid bijvoorbeeld,
laat me steeds vaker in de steek.
Alle andere tegenslagen maken mij langzaamaan ook,
alsmaar meer en meer week.

Ik heb inmiddels echter het gevoel,
alsof ik nauwelijks nog iets over heb op trots op te zijn.
Dat het voornamelijk heel veel verdriet is,
onbegrip en pijn.

Ik weet dat mensen nu zullen zeggen,
“kop op en komen wel weer betere tijden aan”.
Maar geloof me zo kun je echt niet alsmaar denken,
als je in mijn schoenen zou staan.

Mijn oma was een van de weinige mensen,
die mij soms echt het gevoel gaf trots op mij te zijn.
Door mijn boek en artikelen te laten lezen aan anderen bijvoorbeeld,
op een bepaalde manier over mij op te scheppen en dat vond ik echt fijn.

Ze gaf mij het idee dat ik toch nog iets behaald had,
ondanks al mijn falen.
Dat ik nog iets waard was,
ook al takel ik af met al mijn kwalen.

Annie stuurde mij soms een kaartje,
om mij met iets kleins te feliciteren.
Al had ze vaak geen flauw idee van de reden waarom,
ze me dan weer eens eerden.

Er zijn nog altijd wel mensen die  soms zeggen trots op mij te zijn,
dit soort gebaren heel af en toe proberen te doen.
Mijn oud-buurman bijvoorbeeld,
maar het voelt toch niet hetzelfde zoals toen.

Afgelopen zaterdagnacht heb ik mezelf in slaap moeten huilen,
terwijl sommige mensen vonden dat ik mij aanstelde.
Ze dachten dat ik alleen emotioneel was om de behaalde kwalificatie van die dag,
dat de showdag van zaterdag mij daarom mentaal zo kwelde.

Wat zij zich niet besefte,
is hoe zoiets voor iemand met faalangst voelt,
Alleen mensen die dit gevoel zelf kennen,
weten wat men hiermee bedoeld.

Bovendien was dat zeker niet het enige,
maar was het de hele aanloop naar…
Chaos overal,
alles verliep die dag gewoon heel erg raar.

Niks ging volgens plan,
afspraken werden niet nagekomen.
Nog altijd jagen die vervelende emoties van die dag,
af en toe ’s nachts door mijn dromen.

Ik was zo graag trots op mezelf geweest,
want ik heb er keihard voor gewerkt.
Had al die tijd getraind,
en dan voelt zoiets uiteindelijk alsof niemand dat merkt.

Was een paar weken lang op zaterdag vroeg opgestaan,
mijn lichaam was helemaal op.
Wist zeker dat het nog niet perfect was,
maar rekende ook niet op top.

Wou alleen wat erkenning,
dat ik mijn best had gedaan.
Wou op z’n minst dat het alles z’n geld waard was geweest,
ging er volop tegenaan.

Maar het mocht niet baten,
en nadien volgde vanuit de organisatie ook fout op fout.
Heb zelfs flink op mijn strepen moeten staan om dingen voor elkaar te krijgen,
wat voor mij heel wat stress en paniek van binnen inhoudt.

Laatst kwam mijn moeder tot de conclusie,
dat ik misschien ook wel licht autistisch ben.
Ze had een lijst met problemen die dat soort mensen hebben,
en ik voldoe ook aan een groot deel van hen.

Mijn moeder heeft zelf enkele jaren terug,
ook de diagnose asperger gekregen.
En mede voor haar werk ook,
is ze de laatste tijd wat research naar dat onderwerp aan het plegen.

Ach wat het label ook is maakt niet uit,
feit is zaterdag voelde ik me wel even echt zo.
Ik was voorbereid op een bepaalde gang van zaken,
en kreeg niks van dat niveau.

Daardoor raakte ik in paniek,
nam de stress alleen maar toe.
En omdat ik er lichamelijk bij voorbaat ook al zo doorheen zat,
maakte me dat helemaal doodmoe.

Daarna kwam gewoon alles eruit,
niet alleen van die dag maar ook andere gebeurtenissen.
Wat me nog te wachten staat en dingen uit het verleden,
gevoelens die ik maar al te graag zou willen wissen.

Want wat heb ik nu eigenlijk om trots op te zijn,
van behaalde resultaten de afgelopen jaren?
Het eerste wat mensen zullen zeggen zijn mijn dieren,
maar geloof me ook dat heb ik niet zo ervaren.

Mijn vrijwilligerswerk in verband met mijn ziektes,
verloopt ook al niet zoals ik dat zou willen.
Op academisch gebied kan ik me nauwelijks meer concentreren,
door al mijn gezondheidsproblemen en sommige van die rot pillen.

Mijn uithoudingsvermogen,
wordt ook alsmaar minder.
In de showring dit weekend bijvoorbeeld,
ondervond ik nog nooit zoveel hinder.

Voel me gevangen in dit lichaam
terwijl mijn leven aan mij voorbij gaat.
Moet continu mijn dromen bijstellen,
weet me gewoon op dit moment echt even geen raad.

Ben waanzinnig trots op mijn beestenbende,
aan hen ligt het zeker niet!
Maar voor mijn gevoel zit ik even op een dood punt,
zeker nadat deze zomer alweer zo een belangrijk persoon voor mij ons verliet.

Voel me nutteloos,
alsof alles wat ik aanraak vernietigd wordt.
Hoeveel ik ook mijn best doe,
ik schiet altijd tekort.

Zou zo graag iets willen doen om trots op te zijn,
iets wat misschien in eerste instantie haast niet mogelijk lijkt.
Iets waar ik moeite voor moet doen,
maar waarvoor ik niet achteraf weer wordt afgezeikt.

De laatste tijd lukt niks van dit alles,
maar ik blijf proberen.
Ik blijf doorvechten,
ook al is het moeilijk om mijn geest op dit moment nog te blijven stimuleren.

Maar tegenover mijn onzekerheid,
staat ook het feit dat ik niet gauw opgeef.
Dat is alleen al te zien aan het feit dat ik hier nog rondloop,
dat ik alsmaar weer gevaarlijke situaties overleef.

Maar wat zou ik nu toch graag even mijn oma willen spreken,
willen horen hoe trots zij op mij is.
Haar opbeurende woorden,
zijn datgene wat ik op dit moment het allermeeste mis.

Of gewoon even wat afleiding van haar,
even klaverjassen met z’n twee.
Ik probeer dit wel te vinden in andere dingen,
maar je komt echter maar zover met vrienden via de PC.

Ik zou niets liever willen dan haar nog even spreken,
helemaal na dit weekend.
Zij was degene die na zo een dag,
als geen ander mijn gevoelens had (h)erkend.

Zij kon mij dan kon motiveren,
kon laten zien waar het echt toe deed.
Ook al had ik me dan alsnog vreselijk rot gevoeld,
dat is iets wat ik zeker weet.

Dit weekend hebben immers ook genoeg mensen dat geprobeerd,
ik heb zoveel lieve mensen weer ontmoet.
Maar op dit moment,
lijkt even niks goed.

Later vandaag belt natuurlijk ook nog het ziekenhuis,
en krijg ik weer mijn MRI uitslag.
Iets waar ik ook niet bepaald naar uitkijk,
dus dit is gewoon een rotdag.

Waarschijnlijk komen daarom ook nu alle emoties er weer uit,
over twee en een halve week is het dan ook nog eens 25 oktober.
Nou en we weten allemaal,
die dag ben ik sowieso al zeer sober.

Het is gewoon weer even weer die moeilijke maand,
na al heel wat moeilijke maanden.
Dan komen sommige dingen extra hard binnen,
helemaal als nog vers rouwende nabestaanden.

Ik spring voor mijn gevoel een beetje van de hak op de tak,
maar moest eventjes wat dingen van mij afschrijven.
Dat heb ik dan dus ook bij deze gedaan,
dit soort gevoelen kunnen immers niet voor eeuwig binnen blijven.

In aanloop naar het nieuws van later op de dag,
zal ik zo nog maar wat uurtjes slaap proberen te pakken.
En verder maar hopen dat deze gevoelens van eenzaamheid en onzekerheid,
langzaamaan weer wat afzwakken…

***Wichita van Rijkom***

Ik ben zo niet goed met het gesproken woord,
uit mezelf altijd een stuk beter op papier.
Aangezien ik je nog wat dingen te vertellen heb,
doe ik dat dus maar op deze manier.

Zoveel zou ik je nog willen zeggen,
maar er is maar zo weinig tijd.
Wat zeg je tegen iemand,
terwijl je haar naar haar laatste stappen op dit sterf pad begeleid?

Je bent de enige van de familie waarmee ik eigenlijk nog contact heb,
de enige die ik nog regelmatig spreek.
Het is dus ook zo een vreemd idee,
dat zojuist de laatste keer is geweest dat ik je in levende lijven bekeek.

Je hebt ons door dik en dun gesteund,
bent er altijd voor ons geweest.
De ene periode hadden we meer contact dan de andere,
maar je miste bijna geen enkel Sinterklaas/kerstfeest.

Je bent ook een van de weinige mensen die mij altijd geloofde,
die mijn woorden niet in twijfel trok.
Tegenover jou hoefde ik me niet te bewijzen,
jij weet wel dat ik niet zo snel jok.

Na het overlijden van Betsie,
ben jij een nog belangrijkere rol in ons leven gaan spelen.
Alle dingen die ik altijd met haar besprak,
ben ik met jou gaan delen.

Ik heb je altijd al als een soort van oma gezien,
maar de laatste jaren helemaal.
Ondanks het feit dat je soms niet luistert,
en al je klaagtaal… ;-)

Want je bent zeker niet de makkelijkste in de omgang,
dat weet iedereen.
Maar we nemen het allemaal maar voor lief,
want zoals jij is er maar een.

Door de jaren heen hebben we veel dingen meegemaakt,
vakanties samen en zelfs een keer een musical.
Weet je nog toen Antonie Kamerling op je teen stond,
en jij ‘m uitmaakte voor eikel?

Hahaha, aan dat soort herinneringen,
zal ik met een lach op mijn gezicht terugdenken.
Maar op dit moment kan ik dat in alle eerlijkheid,
niet heel veel aandacht schenken…

Op dit moment overheersen emoties,
van pijn en verdriet.
Dat is ook de reden dat ik je maandagmorgen belde,
jij bent een van de weinige mensen die deze kant van mij wel eens hoort en/of ziet.

Het werd met allemaal eventjes te veel,
de pijn van mijn lichaam en ook nog eens jouw naderende dood.
Ik doe mijn best om me sterk te blijven,
hou me voor het merendeel van de tijd groot.

Maar ik kan niet ontkennen,
het doet heel veel pijn het idee jou kwijt te zullen raken.
Maar ik respecteer natuurlijk je keus,
dus ben me voor het moment al aan het klaarmaken.

Wel wou ik nog even zeggen,
dat je ontzettend veel voor mij betekend.
En dat ik het afschuwelijk vind dat je op het moment zo lijdt,
want dat idee is echt hartbrekend.

Ik zal je verschrikkelijk missen,
en echt nooit vergeten.
Ik zal je altijd dankbaar blijven voor alles wat je me hebt gegeven,
dat is iets wat je moet weten.

Dit bedoel ik op een zowel figuurlijke,
als materiele manier.
Van al onze telefoontjes,
tot het opvangen van je lieve poezen-dier.

Beste Annie,
we zijn dan wel niet gelovig maar het ga je goed.
Of je nu dood bent of ergens anders beland morgen,
bij deze mijn laatste groet…

It’s hard to follow your dreams,
when life keeps throwing you punches.
It’s hard to make the right decisions,
when all you have to go on are hunches.

It’s tempting to take the easy road,
especially since there always is one.
Only think about yourself,
there’s no denying that it helped some.

But I’m not that kind of girl,
I overthink everything that I do.
I never go to bed without thinking about everything that I said that day,
I know it’s sad but true.

I just get so sick and tired,
of how life treats me.
Never any easy days,
never just enjoying yourself and be free.

Always pain,
always stress of some sort.
Always feeling like you have to battle yourself,
like in some game of sport.

There are so many goals,
things I want to do in life.
Next week or later this year,
some maybe in a year or five.

But if I’ll ever succeed in one of them,
I don’t know, honestly…
Death follows me around everywhere,
is there on my mind constantly.

It doesn’t prevent me from keeping goals,
or trying to follow my dreams.
But it does hold me back some days,
so it seems.

Another doctor’s appointment,
another day in bed.
Another day wasted,
it makes me feel so sad.

But most of the time I have no choice,
same goes for all the setbacks.
It’s like one bad wave after another,
and I never have any time to just relax.

The last few weeks have been hard on me,
so much has gone wrong.
I didn’t even talked about it all,
just tried to stay strong.

Staying positive,
feels like that’s all I’m doing most days.
Which is impossible cause you can’t think like that,
at least not always.

But when life crumbles down,
that’s all you can do.
Just keep on fighting,
and follow through.

Try to make the right decisions,
but also stay true to yourself.
Remember what’s important in life,
and try to put all the stressful things back on the shelf.

Which is easier said than done,
especially when you are in my shoes.
Some sayings sound nice,
but in real life just have no use.

At this point I really don’t know how to move on,
but I know soon enough that I will.
I’ve overcome so much already,
my life’s been a rollercoaster even before I was ill.

It might bring me one step closer to my dreams,
or it might break me apart.
It’s all in the near future,
when the time comes I’ll know what’s right in my heart.

I’m scared of what’s to come,
but I’m also scared of what’s in my past.
Either way there’s only one way forward,
and I’ve proven already that I’m one to last.

I just hope life turns around for me soon,
that what lies ahead for me is happiness and luck.
And until then,
well I guess this is the lifestyle in which I am stuck…

***Wichita van Rijkom***

I know what it's like,
to be on that edge of your seat.
The constant not knowing,
when you and your tormentor will meet.

The fear of bumping into him,
at the corner of the street or in front of your door.
Trying to live a normal life,
even though he's always there watching you like a cold sore.

That’s what being stalked feels like,
and I’ve lived through it for many years.
It still haunts me today,
it’s the reason why I still have many fears.

Never feeling safe in your own home,
always scared to answer the phone.
Afraid to let people in because of your past,
it makes your heart slowly turn into stone.

But I had to do it to protect myself,
there wasn’t any other way.
It was the only option to keep me safe,
and keep my stalker away.

I used to have a fear of men,
still have it a bit nowadays.
Never really felt comfortable around them,
my guard was up, always.

Strangely enough though I did have a lot of male friends,
back when I was still in school.
I actually got along with everyone,
from the ‘nerds’ to people that were considered ‘cool’.

But I had to go to therapy,
the first time I got a male teacher around the time I was six.
My male teachers from then on got to learn how to act around me,
so luckily there was a pretty easy fix.

These days I actually sometimes go out on my own,
shopping downtown every once in a while.
That’s a huge step for me,
and I can even do it with a smile!

For many years I never went anywhere by myself,
always had protection around me.
And even now I don’t like to walk around Amsterdam by myself,
I get stressed out even by just the idea.

Afraid I might run into him,
or some of his friends.
That he would come up and talk to me and,
well I wouldn’t even know how that ends.

He never physically touched me,
never hurt me in that way one bit.
But I still can remember what he did to my mother,
the way I felt when he went in for the hit.

The police couldn’t stop him,
even a jail sentence didn’t keep him away for very long.
He’d show up driving around in our street,
and we again had to be strong.

My grandmother was the only one he feared,
with her I felt safest.
So now that she’s gone,
I guess this is the real test.

Since we moved he hasn’t called,
I don’t think he even knows where we live.
It’s been a couple of years know,
but I’m still not ready to forgive.

The pain and fear,
I had to live through for almost 16 years.
All those times I was so scared he was gonna hurt me or my mom,
it cost me many sleepless nights and tears.

I’ll never forget that,
I will always carry that inside.
Even though I’ve learned to live with it,
and keep my head up a bit more now with some pride.

It’s true what they say,
domestic violence scars you for life.
But what’s even worse is the threat afterwards,
and every day fighting to survive.

It never ends,
you’ll always have that fear inside you.
Especially when you’re stalked for years and years afterwards,
haunted by every move do.

People might say it’s easier,
because I never suffered the physical abuse.
But the mental version can be just as terrifying,
so I’d suggest they’d walk a mile in my shoes.

I’ll never be carefree,
never know what it’s like to have your guard down.
I’ll never be calm meeting a stranger,
or feel safe in my hometown.

That’s something I’ve learned to live with,
although part of me wishes I could forget all about it.
But then again the events of my past made me who I am today,
and that’s not such a bad person I have to admit.

So I guess I just have to accept,
that some things in live don’t seems so normal to me as to others.
But I’m sure it’s a hell of a lot scarier for the moms who have this fear for themselves and kids,
so here’s to all those mothers!

Sometimes I’m so sick and tired,
of all the people around me.
Saying they understand,
that I should let go of a negative idea.

Or the ones that don’t understand,
and judge you for some of the things you say or do.
Who have their opinion ready,
without even really knowing you.

All those people who act like they’re your friends,
but aren’t there for you when you need them the most.
Or the ones that left us too soon,
and are only left in our memories as a ghost.

People let you down,
intentionally but unintentionally as well.
That’s why I love animals so much,
they just love and respect you unconditionally I can tell.

I know some people mean well,
and are just trying to help me.
But they should also understand,
that sometimes the best thing to do is just let me be.

I’ve been in this terrible body,
for many years now.
Have been unfit for work/school for almost 10 years,
survived all this time even though sometimes I didn’t know how.

I know I I’m not a saint,
I know I judge people too.
I’m not gonna lie about that,
there’s an opinionated person in me that’s true.

I used to not be that way,
life made me like this.
I guess that’s what you get from leading this kinda life,
it is what it is.

But that doesn’t mean that it doesn’t hurt,
when I hear people saying bad stuff.
Or even when it’s not bad at all,
enough is just enough!

I’m a grown up now,
people should treat me that way!
I may have disabilities,
but that doesn’t mean I’m not here to stay.

So don’t force your opinions on me,
let me live my life!
You may not like it but that’s your problem,
I’m just glad that I’m still alive.

I’m fighting for my life each and every day,
more than many people know.
Through the pain and the heartbreak,
each day there are some things I can do and some I have to let go.

I know my friends try to support me,
and my mom, I can talk to them all.
But they often forget what it’s like,
so that’s why I put up a wall.

They’ll never fully feel what I feel,
nor would I ever long something like that sort of thing.
I’m happy most of them have a much better health situation,
and I love all the fun that they bring.

They make me feel like a normal healthy person every once in a while,
although they’re also sometimes the reminder.
About how different life can be for everyone,
and that life can be sometimes a bit more kinder.

I’m going through a lot right now,
feeling a bit sad, alone and misunderstood.
I’m just in so much (emotional and physical) pain,
that every so often I get into this mood.

It’s not just the big things,
also small comments can make me feel bad.
It’s the smallest things sometimes,
that go through my mind over and over and make me go mad.

I love the internet,
a whole new world is out there!
Things I miss cause of my health issues,
but beware…

There also a lot of people out there who like to judge,
and people who pretend to be your friend.
People who act nice,
but seem to have other intentions in the end.

I ran into a lot of those the past couple of years,
which made my wall even bigger.
It made me even less trusting then I was,
so nowadays the smallest thing can be a trigger.

A trigger to put up that wall,
turn into myself again.
Close off all contacts with others,
and write away my feelings with a (virtual) pen.

So to all my friends,
here’s a request.
I’m so happy to have you,
I know you all are the best!

But try to remember what I’ve been through sometimes,
try to be gentle.
Understand that although I seem strong,
I can be very sentimental.

I’m not one to cry,
but some words hurt me a lot.
And when I’m already in physical pain,
some things you say make me feel like I’m being shot.

I’m doing my best here,
so please remember that.
Sometimes all I need is just some compassion and understanding,
or a nice little light chat.

I wouldn’t know what to do without all my online friends,
I’m so happy with all of you guys!
But just try to remember,
don’t judge too much and just try to be nice.

I’ll try to do the same thing myself,
don’t speak unless you have something nice to say…
Pick your battles,
cause not everything matters the next day!

***Wichita van Rijkom***

One day in your life,
can change everything.
Even one moment in time,
you’re never sure what the future will bring.

I try to live,
day to day.
Enjoy every moment,
In my life that’s the only way.

I’ve been through a lot,
already lives a thousand lives in my mind.
Life has given me a lot to deal with,
hasn’t always been that kind.

At the moment I’m at a pretty happy place,
enjoying life to the fullest.
But it’s days like today,
that give me pain in my chest.

All the memories start flowing back,
the good ones and the bad.
Makes me feel nervous and anxious,
but mostly just sad.

Sad about what I’m missing out on,
and about the things that happened to me.
About all the bad stuff,
and why I can’t ever be just pain free!

My precious pets and grandma,
the ones dear to me I have lost.
Trying to cope with my disabilities,
but at what cost?!

I feel like I’m missing out,
there are so many things I want to do.
It’s hard when your heads ready for action,
but your body just won’t let you.

Today is the anniversary,
October 25th 2011.
The day I was brought back to life again,
my cardiac arrest was that night around eight or seven.

It’s also the birthday of my sweet Belle,
who unfortunately didn’t live very long.
She also went through so much during her short live,
but gosh she was strong.

We’re kind of the same in some ways,
although I’m still alive and she’s not.
She understood my troubles and fears,
it was something she really got.

And then there’s that other association with this day,
my grandma’s last radiation.
Also in 2011,
during our fall vacation.

A couple of months later she was gone,
I had to say goodbye to my 2nd mom.
I’ve changed so much since then,
it’s heartbreaking to know she’ll never see what I’ve become.

So basically this day is very special to me,
but in a negative way I mean.
That’s one of the reasons why I’m out here at this time,
still looking at my computer screen.

Doubting if I’ll go to bed,
to get some sleep.
Or just stay up for another little while,
feeling what I need to feel and just weep.

I’m happy with what I got,
thankful for everyone I still have in my life.
I’m still fighting,
and grateful to be alive.

But on this date,
that’s not what I feel.
On this day,
it’s the fear that is most real.

Fear of losing another loved one,
and fear of dying.
Fear of staying in this situation,
although I’m still fighting and trying.

I know I’ll probably make it out ok,
I’ve already survived so much.
“Moet mezelf op de been houden”,
like they say in Dutch.

But that doesn’t mean I won’t complain,
every once in a while.
Get some things off my chest,
write about it that’s my style.

Decided to try something new,
write this in English for a change.
I love the language,
so it doesn’t feel that strange.

Even though for some this might sound like a reprise,
I’m glad I got to write some stuff down again.
Feels like I’ve come a long way this past view years,
especially looking back on this date in 2011 back then.

I have some new dreams,
and hopefully my surgeon will have some good news for me next year.
Keeping my fingers crossed,
cause that’s something I really fear.

I don’t want to go back to that hospital room,
feel even more pain.
Get operated on with the risks that are involved,
to me that sounds kind of insane.

But I might not have any other option,
if my body doesn’t start fighting.
It’s a nerve wrecking prospect,
that’s why I continue on with my writing.

So just don’t read it,
if you think I repeat too many of this.
It’s my life and what I feel,
that just is what it is.

I want this acky feeling to go away,
so I hope today goes by really fast.
And that everything that happened to me over the years,
stays in the past.

I want 2014 to be my year,
have some of my dreams finally come true.
Hear some good news,
experience nice things to go through.

So let me be today,
I’ll try to find some distraction with a friend.
Get cheered up again,
so I’ll be fine in the end.

Cause even though my body might not be working with me,
my mind is still on fire!
And that’s so important,
cause in there I can do everything I desire...

Jarig zijn,
was vroeger iets waar ik naar uit keek.
Als kind is dat een van de mooiste dagen van het jaar,
tenminste dat is hoe het toen der tijd leek.

Kinderfeestjes vol plezier,
die soms een heel weekend duurde.
Een brievenbus vol kaartjes,
van vrienden en familie die je de beste wensen stuurde.

Een dag in het jaar,
die helemaal in het teken van ‘jou’ staat.
De viering van je leven,
dat is waar het die dag om gaat.

De familie op mijn verjaardag is nooit al veel geweest,
en met de jaren werd dat ook steeds minder.
Men hield niet van de dieren die wij hadden,
zagen die als een vorm van ‘hinder’.

Nou prima,
dat soort mensen hoef ik ook niet op mijn verjaardag te zien!
Ik vond mijn kinderfeestjes toch altijd veel gezelliger,
die had ik immers ook nog bovendien.

Slaapfeestjes, bowlen, de Efteling,
ook naar het dolfinarium een keer.
Later hier thuis kletsen,
maar ook dan was het leuk weer.

Toch is met de jaren mijn verjaardag,
steeds meer iets geworden waar ik tegenop zag.
Want ik werd ziek en de vrienden werden minder,
de gezelligheid verdween dus langzaamaan rondom deze dag.

De laatste jaren zijn alsmaar dieptepunten,
al is dit mijzelf ook wel een beetje te verwijten.
Heb voorgaande jaren ook wel eens gezegd dat ik helemaal geen visite wou,
dus dan valt er natuurlijk wel wat voor anderen vrij te pleiten.

Maar de mensen die ik zou willen uitnodigen,
zijn inmiddels op een hand te tellen.
Op zich geen ramp want je weet wat ze zeggen,
je hebt niet veel vrienden nodig om je in het leven te vergezellen.

Dat is natuurlijk ook zo,
het gaat om de mensen die het meest om je geven.
Die zijn het allerbelangrijkste op dit soort dagen,
en verder in het leven.

Maar helaas blijven er daar steeds minder van over,
dit jaar zal immers mijn 2e verjaardag zonder mijn oma zijn.
Mijn tweede moeder,
die er ieder jaar weer bij stond naast de zijlijn.

Dit jaar mis ik haar nog meer,
want ik zal mijn verjaardag alleen met mijn moeder en beestenbende moeten vieren.
Heb een te drukke dag ervoor om ergens heen te reizen,
naar andere mensen en dieren.

Mensen die langskomen zijn er ook niet,
heb ook niemand uitgenodigd of zo.
Er valt ook weinig te vieren heb ik zo het idee,
al is ieder jaar dat ik leef natuurlijk een cadeau.

Zeker met mijn gezondheidstoestand denk ik hier zo over,
zo bedoel ik het dus ook niet!
Het is gewoon meer dat ik op de dag zelf niet in zo een feeststemming ben,
ik voel dan meer pijn en verdriet.

En ik wil dan ook niet horen van anderen eigenlijk,
dat ik me juist beter zou moeten voelen.
Soms heb ik dat wel nodig maar niet die dag,
die dag wil ik het gewoon even goed kunnen uitjoelen.

Want nooit meer zal ze naast me staan,
zal ze een van mijn hoogtepunten meemaken.
Nooit meer zal ze me kunnen troosten,
of met mij leuke dingen kunnen vieren dat soort zaken.

Mijn verjaardag is zo een dag dat ik daar bij stil sta,
en ook eigenlijk extra bij wil stil kunnen staan.
Dat was gewoon iets van ons drietjes mijn moeder, oma en ik,
en dat is nu van de baan.

Maar toch voel ik me erg eenzaam op mijn verjaardag,
erg dubbel dat ik dat nu zo zeg.
Want aan de ene kant heb ik helemaal geen behoefte aan opbeurende gesprekken die dag,
dat is nu immers net wat ik uitleg.

Maar hoe erg ik ook daar geen behoefte aan heb,
wat gezelschap is altijd leuk.
Zeker op mijn verjaardag,
want tussen het verdriet door lig ik soms alsnog die dag wel eens in een deuk.

Ik kan best nog wel lachen,
ook al denk ik over moeilijke dingen na.
Kan vooral ook wel wat steun gebruiken,
als ik op mijn verjaardag veel denk aan mijn oma.

Mijn beste vriendinnen zouden dit voor mij doen dat weet ik,
zij staan voor mij klaar.
Maar het is agenda technisch niet altijd even goed mogelijk,
zo ook dit jaar.

Dit jaar zal ik het grootste deel van mijn verjaardag op bed doorbrengen,
hopelijk veelal slapend en wel.
Dromend over leuke dingen,
die ik mij in mijn hoofd voorstel.

Pas tegen de avond zal ik mezelf waarschijnlijk als me dat fysiek lukt,
nog even mezelf uit bed sleuren.
Om me vervolgens hopelijk nog ietwat afleiding van mijn moeder en beestjes te krijgen,
en zo die mij te laten opbeuren.

Verder hoop ik dat de dag snel voorbij is,
zodat ik weer even niet een jaar stil hoef te staan bij mijn grote verlies.
Natuurlijk sta ik er dagelijks bij stil,
mis nog elke dag onze gesprekken en haar advies.

Maar op belangrijke dagen sta je er extra bij stil,
dat bedoel ik hier dus ook mee.
Want ook al lag ik op bed,
mijn moeder en oma waren er altijd deze dag zij alle twee.

Het leven lijkt voor mij soms stil te staan,
maar voor iedereen om mij heen gaat het natuurlijk gewoon door.
Zo ook deze dag,
en daar ben ik eigenlijk deels blij voor.

Soms is dit moeilijk,
want mensen vergeten vaak dat ik haar nog altijd iedere dag mis.
Maar het voordeel is dat de dagen voor anderen sneller voorbij lijken te gaan,
en het dus ook zo weer morgen is.

En zo is het opeens niet mijn verjaardag meer,
en verdwijnen de pijnlijke herinneringen weer een beetje.
Kan ik weer doorgaan met de normale dagen in het leven,
wat is ‘normaal’ dan soms toch fijn zeg weet je… ;)

***Wichita van Rijkom***

Regelmatig vraag ik me af,
ben ik nu echt zo een veeleisend persoon?
Klopt het hoe ik de dingen in mijn hoofd zie,
of is het allemaal niet zo ‘gewoon’?

Waarom laten mensen mij zo vaak vallen,
begrijpen ze me niet?
Komt dat echt door iets wat ik zelf doe,
iets wat je zelf niet goed ziet?

Ik weet vriendschappen komen en gaan,
en mensen kunnen je ook soms simpelweg teleurstellen.
Zijn het ene dag je ‘vriend’,
en hebben de volgende dag je niks meer te vertellen.

Ik ben daar gewoon erg onzeker in,
waarschijnlijk omdat ik zo weinig ervaringen met echte vriendschappen heb.
Mijn meeste contacten verlopen immers al jaren,
voornamelijk over het wereldwijde web.

Die vriendschappen betekenen erg veel voor me,
maar zijn niet wat voor mij onder ‘echte vriendschappen’ vallen.
Daarmee bedoel ik echt de mensen die ik in persoonlijk regelmatig zie en spreek,
niet alleen maar online zoals enkele tien/honderdtallen.

Vriendschap is voor mij een beetje hetzelfde als familie,
dat laatste woord betekend immers op zichzelf voor mij niks.
Het belangrijkste vind ik begrip en steun voor mekaar,
maar ook gezelligheid dus eigenlijk gewoon een goede mix.

De gezelligheid vind ik op zich wel nog bij mensen,
het is het voor mekaar zijn wat ik in veel relaties mis.
Telkens als het weer tegen zit in mijn leven,
merk ik hoe vaak ik mij toch weer in mensen vergis.

Ik hoef echt geen dagelijks contact,
ik begrijp ook dat je niet 24/7 voor een ander klaar kunt staan.
Mensen hebben het druk in hun een eigen leven,
hebben een chaotisch gezin en/of een veeleisende baan.

Mijn telefoonfobie helpt hier ook niet aan mee,
een hoop mensen begrijpen dit niet dat weet ik.
Even voor de mensen die dit niet weten dit hoort bij een sociale angststoornis waar ik aan lijd,
is dus een ongewone maar wel medisch verklaarbare tik.

Maar goed dat doet er ook allemaal niet toe eigenlijk,
ik schrijf dit niet om verklaringen te geven en excuses te maken.
Ik schrijf dit omdat ik weer wat van mijn gevoelens kwijt moet,
gevoelens over voor mij enkele zeer pijnlijke zaken.

Want pas geleden is het weer gebeurt,
mensen waarvan ik dacht dat ze echte vrienden waren…
Hebben mij als een baksteen laten vallen en laten opeens niks meer van zich horen,
sommige zelfs na een vriendschap van meerdere jaren.

Net zoals voorgaande keren,
ga ik dan weer alles overdenken.
Al mijn stappen die ik in de vriendschap heb genomen,
ook onbenullige dingen die ik eigenlijk helemaal geen aandacht zou moeten schenken.

Na ieder gesprek en iedere ontmoeting met iemand,
vraag ik me altijd al af…
Kwam ik wel goed over en heb ik wel de juiste dingen gezegd,
heb ik niemand beledigd en was ik niet kortaf?

Maar als iemand me zo plots laat vallen,
doe ik dat nog veel meer.
Overdenk ik al mijn stappen nog kritischer,
voordat ik op iemands post online of in persoon reageer.

Maar ondanks dat ik alles zo goed overdenk,
kan ik al die teleurstellingen maar niet voorkomen.
Komt er zo vaak toch weer dat moment,
dat van al het onbegrip de tranen over mijn wangen stromen.

Waarom zeggen mensen het niet gewoon,
als ik iets verkeerd doe?
Wellicht omdat het helemaal niet aan mij ligt,
van al die vragen word ik zo moe.

Ik mag dan misschien wel wat veeleisend zijn,
met alle drama die ik in mijn leven meemaak.
Maar ik steun anderen volgens mij ook echt wel goed,
dat zie ik tenminste als een zeer belangrijke taak.

Ik doe altijd echt mijn uiterste best om te voorkomen,
dat mijn vriendschap niet van een kant komt.
Dat ik er ook voor de ander ben in moeilijke tijden,
heb voorbeelden genoeg wanneer je het allemaal opsomt.

Bovendien ook in vriendschappen komen ruzies voor,
dat is helemaal niet vreemd of raar.
Echte vrienden overleven dat soort hordes echter,
zijn er toch ondanks dat nog altijd voor mekaar.

Neem mijn oma bijvoorbeeld,
mijn relatie met haar heeft heel wat hordes gekend.
Maar toch was ze er in moeilijke tijden altijd voor me,
dat is wat liefde en vriendschap betekend.

Als er twee mensen verschillend waren dan waren wij dat wel,
ook al hadden we ook veel gelijkenissen.
Vriendschap is iets waar je tijd en energie in moet steken,
heeft ook soms te maken met verschillen accepteren en het maken van compromissen.

En ook al ben ik misschien wel een veeleisend persoon,
ik ben toch ook wel een open iemand?
Mensen kunnen toch wel gewoon eerlijk tegen me zijn,
ik creëer in vriendschappen toch niet zo een afstand?

Dit zeg ik allemaal nu wel,
maar leef ik dit ook wel echt na?
Kunnen mijn echte vrienden dit gedrag in mij herkennen,
kunnen zij als ik vraag of ik zo iemand ben antwoorden met een volmondige ja?

Dat zijn allemaal vragen die ik mezelf op dit soort momenten stel,
als ik weer eens een (voor mijn gevoel) goede vriend ben verloren.
Mijn onzekerheid die de overhand neemt,
en mij zo goed de grond in weet te boren.

Maar als ik heel eerlijk ben,
weet ik niet eens of ik de antwoorden op al deze vragen wel echt zou willen weten.
Misschien doet de waarheid wel te veel pijn,
zou die nog meer aan mijn onzekerheid vreten.

Zou ik mezelf hierdoor nog meer wegcijferen,
zoals ik in vele voorgaande relaties ook al deed.
Relaties waar ik achteraf gezien toch weinig aan had,
omdat ik mezelf niet was en dan is het uiteindelijk nog geen echte vriendschap zoals ik inmiddels wel weet.

Dat is dus ook geen oplossing,
eigenlijk is die er ook niet volgens mij.
Dit hou je in het leven,
vriendschappen onderhouden is voor de meeste mensen immers een flink karwei.

Bovendien zolang men niet in een soortgelijke situatie als ik zit,
en zo verschrikkelijk veel waarde aan een echte vriendschap hecht.
Zal men niet helemaal begrijpen wat dit soort dingen met mijn vertrouwen naar andere toe doen,
ook al weet iedereen wel het is iets pijnlijks en slechts.

Vriendschappen komen en gaan,
er zijn genoeg gezegdes en spreekwoorden van.
Het is iets wat ik moet leren accepteren,
maar wat ik soms nog niet altijd even goed mentaal aankan.

Dat is gewoon heel erg moeilijk voor mij,
maar iets wat ik met de jaren wel hoop te leren.
Zodat het over een tijdje niet meer zo een pijn doet,
het verliezen van vrienden zoals nu en voorgaande keren.

Zodat ik in de toekomst ook gewoon gesprekken kan aangaan,
zonder nadien al mijn stappen na te lopen.
Zeker zijn over mezelf in het leven en contact met anderen,
in plaats van alsmaar in onzekerheid op het beste hopen.

Voor nu is dat nu echter te vroeg,
en zal ik dus ook nog wel wat tranen hier om laten.
Gelukkig heb ik ook nog vrienden die er wel voor me zijn door dik en dun weet ik,
die mij niet zonder reden zomaar zullen ‘verlaten’…

De moed zakte mij vannacht weer even in de schoenen,
toen ik daar zo op bed lag.
Zoveel pijn en nog geen oog dicht gedaan,
‘t was inmiddels alweer een nieuwe dag.

Ik ben toen aan het swypen geslagen op mijn gsm,
wat niet gemakkelijk was.
Ik moest gewoon even wat dingen kwijt,
dus dat ding kwam toen goed te pas.

Dit volgende gedicht heb ik geschreven,
graag deel ik dat even hier met jullie nu.
Dan is dat er ook weer allemaal uit,
of het nu gelezen wordt door velen of maar een individu.

Accepteren,
het is zo een simpel woord.
Gold datzelfde ook maar,
voor de taak die erbij hoort.

Ging het maar zo makkelijk,
je leven accepteren zoals het is.
Blij zijn met wat je wel hebt,
in plaats van alsmaar stilstaan bij je gemis.

Maar wanneer je chronisch ziek bent met beperkingen,
is dat een dagelijkse strijd.
De ene dag kun je van alles,
en de volgende ben je weer al je energie kwijt.

Het is constant rekening houden met,
beseffen dat je anders bent.
Dat je nu eenmaal niet alles kan wat je wilt,
dat is iets dat volgens mij nooit helemaal went.

De pijn kun je vaak verbijten,.
maar soms lukt dat niet meer.
Dan zit alles te veel tegen,
en doet het veel te zeer.

Op dat soort momenten zou ik willen dat iemand mij echt begrijpt,
echt goed weet wat er wordt bedoeld.
Niet een beetje,
nee maar echt weten hoe dat voelt.

Maar dat zal nooit gebeuren,
want sowieso ervaart iedere persoon dingen op een andere manier.
Maar daarvoor is mijn situatie ook te zeldzaam,
zo goed als onbekend bij menig mens en dier.

Ik ben een complex geval,
heb zoveel ziektes tegelijk.
Apart zijn is goed zegt mijn moeder altijd,
maar in dit geval ben ik ze liever kwijt dan rijk.

Mijn ziektes maken me tot wie ik ben,
dat is dan wel weer zo.
Maar ook al heb ik er veel door geleerd,
ik kan ze echt niet zien als een cadeau.

Ik word er gewoon zo moedeloos van,
al die vermoeidheid en pijn hier en daar.
De slechte toekomst vooruitzichten,
het is gewoon allemaal zo naar.

Ik ben nu eenmaal ziek,
veranderen zal dat niet.
Groot nadeel in mijn geval is wel,
dat je het ook nog eens niet aan mij ziet.

Dus naast het moeten accepteren,
heb ik ook met veel onbegrip te maken.
Mensen die me veroordelen,
of dolgraag zitten af te kraken.

Ik moet alsmaar sterk wezen,
voor mezelf maar ook voor hen.
Moet maar blijven herhalen,
dit is wie ik ben (!).

Maar nu zo diep in de nacht,
om 5 uur 's ochtends in m'n bed.
Komt het er allemaal uit,
en merk ik dat ik dat sterk zijn en accepteren gewoon even niet meer red.

Het is zo oneerlijk,
waarom moet dit alles mij overkomen?
Waarom mag ik geen normaal leven lijden,
en zoals anderen genieten van mijn dromen?

Waarom ik,
waarom geen ander in mijn plaats?
En waarom niet maar een ziekte of beperking,
maar echt nog tig soorten daar ook naast?

Antwoord op die vragen zal ik echter nooit krijgen,
weer zo een gevalletje van gewoon maar accepteren.
Dat is echter iets,
dat valt nooit helemaal te leren...

***Wichita van Rijkom***

Wat kun je een pijn hebben,
diep in je hart.
Tranen met tuiten huilen,
de toekomst zien als een zwart gat.

Fysieke pijn kan je ook laten huilen,
maar vaak gaat het dan om meer dan pijn alleen.
Is er nog een reden waarom je dan breekt,
speelt er meer omheen.

Ik heb op dit moment een beetje last van beide,
fysieke pijn maar ook verdriet diep binnen in mij.
Allemaal redenen om tranen met tuiten te huilen,
maar ik hou me er meestal sterk bij.

Och wat mis ik haar toch de laatste tijd,
de datum nadert ook snel.
Over anderhalve week was ze jarig geweest,
maar het is niet alsof ik aftel…

Vorig jaar rond deze tijd,
zat ze zowat iedere dag hier.
Sleepte ze mij de dagen door,
en hadden we zelfs ondanks alles soms nog wat plezier.

Ik mis die tijden zo,
verlang daar zo naartoe terug.
Ook al ging ik toen door een hel,
levend van de ene naar de andere ‘drug’.

Toen was zij er nog,
kon ik nog met haar praten.
Waren er twee van ons,
die in dit zinkende schip zaten.

Zij is de persoon,
die mij het beste begreep van allemaal.
Ondanks dat we zo verschilde,
spraken we in dit opzicht dezelfde taal.

Zij herkende mijn pijn,
en had er ook tips voor.
Was de sterkste van ons drietjes,
sleepte mij er echt door.

Ik heb haar steunende woorden juist nu nodig,
hoef niet te horen dat alles goed komt.
Maar wil de realiteit weten,
niet in positieve en negatieve dingen opgesomd.

Alleen zij kon dat,
alleen zij wist hoe dat moet.
Kon mij op zo een manier steunen waardoor ik wist,
dit komt wel weer goed.

Ik wil geen angst meer,
ik wil niet meer met al die pijn leven.
Ik wil gewoon een ‘normaal’ leven lijden,
daar zou ik echt een hoop voor geven.

Ik wil geen tikkende tijdbom meer in mijn lichaam,
ik wil niet meer leven van pil naar prik.
Ik wil geen wandelende apotheek meer zijn,
omdat ik de hele dag zoveel troep slik.

Ik wil gezond zijn,
ik wil me naar mijn leeftijd voelen.
Ik wil niet alleen maar kunnen dromen over bepaalde dingen,
maar ook echt kunnen toewerken naar dat sommige doelen.

Ik wil haar terug,
wil met haar kunnen praten ondanks haar ongevoeligheid soms.
Ondanks het feit dat ik me soms rot irriteerde aan ‘r,
want dan luisterde ze weer niet of zei ze iets heel erg stoms.

Besef hoe dierbaar de mensen dichtbij je zijn,
wordt altijd gezegd.
Dit heb ik echter altijd wel gedaan,
maar maakt echter nog altijd de pijn even echt.

Ook al leef je iedere dag alsof het je laatste is,
en heb je geen spijt van dingen achteraf.
Dan nog doet het heel veel pijn,
als je iemand alleen nog maar kan bezoeken in je gedachten of bij diens graf.

Vandaag ben ik weer met m’n neus op de feiten gedrukt,
ik kan me nog een van onze laatste telefoontjes met haar herinneren over dit onderwerp.
Een hoop kwam niet meer bij haar binnen maar dit wel,
ze was in dat opzicht echt nog wel scherp.

Het deed haar zoveel pijn,
toen ze besefte hoe mijn toekomst er uit zou gaan zien.
Ook wetende dat zij er niet meer bij zou zijn om mij te kunnen blijven steunen,
als ik dat nodig had indien.

Ik wist toen al dat het moeilijk zou worden,
om dit alles zonder haar uiteindelijk te moeten aankunnen.
Maar ik moet ook doorvechten voor haar,
want ik weet dat zij niemand anders dan mij een beter leven zou gunnen.

Dus ik vecht ook door,
probeer van iedere dag wat te maken.
Ik probeer maar te denken dat zij niet zou willen dat ik hier nu zit te janken,
om het feit dat ik haar heb moeten kwijtraken.

Maar dan denk ik weer terug aan haar vorig jaar hier in onze huiskamer,
de enige keer denk ik dat ik haar ooit heb zien huilen.
Toen ze hier met de huisarts aan het praten was,
en zei dat ze er alles voor over had om met mij te ruilen.

Niet ruilen in de zin van mij kanker geven,
maar wel mij mijn klachten en pijn ontnemen.
Mij het leven geven van een normale twintiger,
zonder al deze gezondheidsproblemen.

Zij voelde zich zwak over dat moment,
en mij deed het zo veel pijn.
Dat zij hier om moest huilen moest betekenen,
dat dit wel erg belangrijk voor haar moest zijn.

Ik heb soms het idee alsof ik haar teleurstel,
door alle beperkingen in mijn leven.
Ik zou zo graag nog meer uit het leven willen halen,
en ook aan anderen willen geven.

Maar dat kan ik niet,
en dat wist zij ook als een van de beste.
Het was niet voor niets dat ze altijd voor me op kwam,
als er weer eens onbegrip was of iemand mij pestte.

Maar goed nu zit ik hier weer te huilen,
en wat schiet ik daar nu eigenlijk mee op?
Tja oké ik uit mijn gevoelens,
het is even een moment dat ik die niet meer allemaal opkrop.

Maar als ik morgenochtend opsta,
is zij er nog steeds niet meer.
En doen al die dingen net zoals altijd,
weer evenveel zeer.

Moet ik weer aan de pijnstillers,
en begint mijn gevecht weer van voor af aan.
Probeer ik er weer het beste van te maken,
maar moet ik ook weer zonder haar in mijn leven verder gaan.

Ik weet dat ze trots op me zou zijn,
met alles wat ik het afgelopen jaar heb meegemaakt.
Ik weet ook dat alle informatie die we vandaag hebben gekregen,
haar ook zeker echt weer had geraakt.

Ze zou zeggen dat het een klotezooi is,
maar ook dat ik moet doorzetten.
Dat ik me best even rot mag voelen,
maar daarna ook weer op de mooie dingen in mijn leven zou moeten letten.

Zij is een van de weinige personen die zoiets tegen mij kon zeggen,
en waarvan ik het dan ook wel zou accepteren.
Een hoop mensen begrijpen niet wat ik doormaak,
dus als zij dit zeggen zou ik het niet evenzeer respecteren.

Zij en mijn moeder snappen dit wel,
daarom hoef ik hen ook niet een hoop uit te leggen.
Hen kan ik in veel minder woorden dan bij anderen,
vertellen wat ik heb te zeggen.

Nu is er nog maar een iemand over,
en daar moet ik het ook maar mee doen.
Wat betreft mijn oma zal ik altijd blijven onthouden,
alle dingen die zij ooit tegen mij zei toen…

Ik ga maar een poging wagen weer om wat te slapen,
met heel wat pijn en verdriet van binnen.
Morgen gewoon maar weer de fysieke pijn verbijten,
en mentaal opnieuw beginnen.

***Wichita van Rijkom***

Soms lijkt het wel,
alsof ik alleen maar inspiratie vind in pijn.
Alsof ik dan in creatief opzicht op mijn best ben,
van me afschrijven vind ik dan ook erg fijn.

Ik zou het graag over leuke dingen willen hebben,
een vrolijk thema af en toe,
Gewoon iets luchtigs over weet ik veel wat,
ik weet alleen niet hoe.

De enige waarover ik positief lijk te kunnen schrijven,
zijn mijn allerliefste diertjes.
Zij zorgen als enige,
voor die mooie binnen-pleziertjes.

Voor de rest is het een doffe ellende,
kan ik telkens wel janken als ik aan het typen ben.
Komt de diepste pijn in mij naar boven,
als ik weer eens bezig ben met die virtuele pen.

Ik krijg wel eens de opmerking,
dat ik zo positief in het leven sta.
Dat het zo goed is dat ik niet bij de pakken neer zit,
maar er gewoon flink tegenaan ga.

Dit is ook een kant van mij,
absoluut dat is waar!
Ik ben iemand die doorvecht,
die niet zomaar opgeeft ook al is dat af en toe zwaar.

Maar zo positief als ik dan over kom,
zo negatief voel ik mij eigenlijk van binnen vaak.
Veel mensen weten niet,
wat ik op dat soort momenten diep van binnen doormaak.

Want hoewel ik die positieve gedachtes ook wel echt geloof hoor,
en ook wel echt voor vecht.
Is er nog een andere kant in mij aanwezig,
en die is net zo echt.

Een kant die op papier er vaak uit komt,
maar mensen in het echt van mij maar weinig zien.
Grotendeels is dit omdat ik dat niet durf,
omdat ik bang ben wat mensen echt van mij zouden vinden anders nadien.

Want wat als ik nu eens alles wat ik op papier zet,
er in het echte leven ook eens zou uitgooien?
Gewoon zou zeggen hoe ik mij voel echt,
met al die emoties zou gaan lopen rondstrooien.

Zouden mensen mij dan nog wel aardig vinden,
mij nog even graag mogen?
Als duidelijk zou worden,
dat sommige dingen die ik zeg en doe soms gewoon puur zijn gelogen?

Als ik echt mezelf zou zijn,
niet zo positief maar ook niet depressief continu of zo.
Nee gewoon mezelf,
op voor mij normaal niveau.

De meeste mensen zouden dan niks te maken met mij willen hebben,
dat weet ik bijna wel zeker.
Het zou wel wat zijn overigens,
ik als taboe doorbreker…

Maar nee mensen stellen eerlijkheid,
echte eerlijkheid niet op prijs.
Niet continu,
want dan wordt de wereld veel te grijs.

De wereld mag niet grauw zijn,
moet vrolijk en opgewekt blijven.
Af en toe iets negatiefs op z’n tijd mag wel,
maar men moet het er niet in wrijven.

Ik probeer de laatste tijd toch wel wat eerlijker te zijn,
merk namelijk dat het te veel opkroppen mij anders ook gaat opbreken.
Ik probeer wel over het algemeen vriendelijk en positief te zijn,
maar af en toe toch ook wel mijn echte gevoel te laten spreken.

Dit wordt niet door iedereen op prijs gesteld,
maar goed dan maar een vriend minder voor mij.
Als puntje bij paaltje komt heb ik immers toch wel gemerkt,
dan staat lang niet iedereen van wie je het verwacht aan je zij.

Nee de echte ik is nogal verbitterd,
heeft een beetje een verschrompeld hart van binnen.
Zou eigenlijk het liefste af en toe zelfs,
op zoete wraak willen bezinnen.

Is niet altijd zo vriendelijk en aardig,
maar eigenlijk een bitch in hart en nieren.
Zou soms het liefst gewoon zeggen waar het op staat,
in plaats van altijd alsmaar denken aan haar goede manieren.

Ben dan wel onzeker,
maar heel diep in mij zit eigenlijk een heel zeker persoon.
Iemand die ik op papier er soms wel uit durf te laten komen,
een die niet houdt van al dat uiterlijk vertoon.

Waarom is het dan toch,
dat als het er op aan komt ik toch weer terug ga naar die vriendelijke ik?
Dat onzekere meisje,
met de over het algemeen redelijk positieve toekomstblik.

Zou dat dan toch de echte ik zijn,
en dat andere alleen een fantasie in mijn gedachte?
Zou ik die andere persoonlijkheid alleen maar in mijn hoofd hebben bedacht,
om de pijn te verzachten?

Hoe dan ook,
die negativiteit hoort er net zo veel bij als de positieve.
Net zoals dat ik net zo erg een slecht iemand kan zijn,
als een lieve.

Ik ben nu eenmaal wie ik ben,
en zal mezelf toch altijd wel ietsjes anders blijven voordoen.
Wil toch die goedkeuring houden,
en aan andermans eisen blijven voldoen.

Heb inmiddels zo veel sociale contacten online,
hier had ik jaren terug echt niet van durven dromen.
Mensen waarmee ik lekker van achter mijn pc kan kletsen,
ook al zullen de meeste in het echte leven hier nooit langskomen.

Ondanks dat,
wil ik ze toch in mijn leven houden.
Dus zal ik mezelf altijd wat positiever blijven voordoen,
omdat ik bang ben wat ze van me zullen denken als ze de echte ik zien zouden.

Die negatieve gedachtes,
hou ik wel binnen in mij en laat ik er alleen op papier af en toe uit.
Dat is wel genoeg voor nu,
is mijn besluit.

Dus wees gerust mensen,
laat deze innerlijke strijd maar gewoon aan jullie voorbij gaan.
Ik ben er alweer klaar mee,
kan weer verder gaan met mijn bestaan.

De negatieve ik neemt voor nu weer even afscheid,
de positievere komt weer naar boven.
Ik hou voor nu het toch bij uiten op papier en niet in het echte leven,
dat zal ik jullie voor nu beloven.

Regelmatig vraag ik me af,
ben ik nu echt zo een veeleisend persoon?
Klopt het hoe ik de dingen in mijn hoofd zie,
of is het allemaal niet zo ‘gewoon’?

Waarom laten mensen mij zo vaak vallen,
begrijpen ze me niet?
Komt dat echt door iets wat ik zelf doe,
iets wat je zelf niet goed ziet?

Ik weet vriendschappen komen en gaan,
en mensen kunnen je ook soms simpelweg teleurstellen.
Zijn het ene dag je ‘vriend’,
en hebben de volgende dag je niks meer te vertellen.

Ik ben daar gewoon erg onzeker in,
waarschijnlijk omdat ik zo weinig ervaringen met echte vriendschappen heb.
Mijn meeste contacten verlopen immers al jaren,
voornamelijk over het wereldwijde web.

Die vriendschappen betekenen erg veel voor me,
maar zijn niet wat voor mij onder ‘echte vriendschappen’ vallen.
Daarmee bedoel ik echt de mensen die ik in persoonlijk regelmatig zie en spreek,
niet alleen maar online zoals enkele tien/honderdtallen.

Vriendschap is voor mij een beetje hetzelfde als familie,
dat laatste woord betekend immers op zichzelf voor mij niks.
Het belangrijkste vind ik begrip en steun voor mekaar,
maar ook gezelligheid dus eigenlijk gewoon een goede mix.

De gezelligheid vind ik op zich wel nog bij mensen,
het is het voor mekaar zijn wat ik in veel relaties mis.
Telkens als het weer tegen zit in mijn leven,
merk ik hoe vaak ik mij toch weer in mensen vergis.

Ik hoef echt geen dagelijks contact,
ik begrijp ook dat je niet 24/7 voor een ander klaar kunt staan.
Mensen hebben het druk in hun een eigen leven,
hebben een chaotisch gezin en/of een veeleisende baan.

Mijn telefoonfobie helpt hier ook niet aan mee,
een hoop mensen begrijpen dit niet dat weet ik.
Even voor de mensen die dit niet weten dit hoort bij een sociale angststoornis waar ik aan lijd,
is dus een ongewone maar wel medisch verklaarbare tik.

Maar goed dat doet er ook allemaal niet toe eigenlijk,
ik schrijf dit niet om verklaringen te geven en excuses te maken.
Ik schrijf dit omdat ik weer wat van mijn gevoelens kwijt moet,
gevoelens over voor mij enkele zeer pijnlijke zaken.

Want pas geleden is het weer gebeurt,
mensen waarvan ik dacht dat ze echte vrienden waren…
Hebben mij als een baksteen laten vallen en laten opeens niks meer van zich horen,
sommige zelfs na een vriendschap van meerdere jaren.

Net zoals voorgaande keren,
ga ik dan weer alles overdenken.
Al mijn stappen die ik in de vriendschap heb genomen,
ook onbenullige dingen die ik eigenlijk helemaal geen aandacht zou moeten schenken.

Na ieder gesprek en iedere ontmoeting met iemand,
vraag ik me altijd al af…
Kwam ik wel goed over en heb ik wel de juiste dingen gezegd,
heb ik niemand beledigd en was ik niet kortaf?

Maar als iemand me zo plots laat vallen,
doe ik dat nog veel meer.
Overdenk ik al mijn stappen nog kritischer,
voordat ik op iemands post online of in persoon reageer.

Maar ondanks dat ik alles zo goed overdenk,
kan ik al die teleurstellingen maar niet voorkomen.
Komt er zo vaak toch weer dat moment,
dat van al het onbegrip de tranen over mijn wangen stromen.

Waarom zeggen mensen het niet gewoon,
als ik iets verkeerd doe?
Wellicht omdat het helemaal niet aan mij ligt,
van al die vragen word ik zo moe.

Ik mag dan misschien wel wat veeleisend zijn,
met alle drama die ik in mijn leven meemaak.
Maar ik steun anderen volgens mij ook echt wel goed,
dat zie ik tenminste als een zeer belangrijke taak.

Ik doe altijd echt mijn uiterste best om te voorkomen,
dat mijn vriendschap niet van een kant komt.
Dat ik er ook voor de ander ben in moeilijke tijden,
heb voorbeelden genoeg wanneer je het allemaal opsomt.

Bovendien ook in vriendschappen komen ruzies voor,
dat is helemaal niet vreemd of raar.
Echte vrienden overleven dat soort hordes echter,
zijn er toch ondanks dat nog altijd voor mekaar.

Neem mijn oma bijvoorbeeld,
mijn relatie met haar heeft heel wat hordes gekend.
Maar toch was ze er in moeilijke tijden altijd voor me,
dat is wat liefde en vriendschap betekend.

Als er twee mensen verschillend waren dan waren wij dat wel,
ook al hadden we ook veel gelijkenissen.
Vriendschap is iets waar je tijd en energie in moet steken,
heeft ook soms te maken met verschillen accepteren en het maken van compromissen.

En ook al ben ik misschien wel een veeleisend persoon,
ik ben toch ook wel een open iemand?
Mensen kunnen toch wel gewoon eerlijk tegen me zijn,
ik creëer in vriendschappen toch niet zo een afstand?

Dit zeg ik allemaal nu wel,
maar leef ik dit ook wel echt na?
Kunnen mijn echte vrienden dit gedrag in mij herkennen,
kunnen zij als ik vraag of ik zo iemand ben antwoorden met een volmondige ja?

Dat zijn allemaal vragen die ik mezelf op dit soort momenten stel,
als ik weer eens een (voor mijn gevoel) goede vriend ben verloren.
Mijn onzekerheid die de overhand neemt,
en mij zo goed de grond in weet te boren.

Maar als ik heel eerlijk ben,
weet ik niet eens of ik de antwoorden op al deze vragen wel echt zou willen weten.
Misschien doet de waarheid wel te veel pijn,
zou die nog meer aan mijn onzekerheid vreten.

Zou ik mezelf hierdoor nog meer wegcijferen,
zoals ik in vele voorgaande relaties ook al deed.
Relaties waar ik achteraf gezien toch weinig aan had,
omdat ik mezelf niet was en dan is het uiteindelijk nog geen echte vriendschap zoals ik inmiddels wel weet.

Dat is dus ook geen oplossing,
eigenlijk is die er ook niet volgens mij.
Dit hou je in het leven,
vriendschappen onderhouden is voor de meeste mensen immers een flink karwei.

Bovendien zolang men niet in een soortgelijke situatie als ik zit,
en zo verschrikkelijk veel waarde aan een echte vriendschap hecht.
Zal men niet helemaal begrijpen wat dit soort dingen met mijn vertrouwen naar andere toe doen,
ook al weet iedereen wel het is iets pijnlijks en slechts.

Vriendschappen komen en gaan,
er zijn genoeg gezegdes en spreekwoorden van.
Het is iets wat ik moet leren accepteren,
maar wat ik soms nog niet altijd even goed mentaal aankan.

Dat is gewoon heel erg moeilijk voor mij,
maar iets wat ik met de jaren wel hoop te leren.
Zodat het over een tijdje niet meer zo een pijn doet,
het verliezen van vrienden zoals nu en voorgaande keren.

Zodat ik in de toekomst ook gewoon gesprekken kan aangaan,
zonder nadien al mijn stappen na te lopen.
Zeker zijn over mezelf in het leven en contact met anderen,
in plaats van alsmaar in onzekerheid op het beste hopen.

Voor nu is dat nu echter te vroeg,
en zal ik dus ook nog wel wat tranen hier om laten.
Gelukkig heb ik ook nog vrienden die er wel voor me zijn door dik en dun weet ik,
die mij niet zonder reden zomaar zullen ‘verlaten’…

De moed zakte mij vannacht weer even in de schoenen,
toen ik daar zo op bed lag.
Zoveel pijn en nog geen oog dicht gedaan,
‘t was inmiddels alweer een nieuwe dag.

Ik ben toen aan het swypen geslagen op mijn gsm,
wat niet gemakkelijk was.
Ik moest gewoon even wat dingen kwijt,
dus dat ding kwam toen goed te pas.

Dit volgende gedicht heb ik geschreven,
graag deel ik dat even hier met jullie nu.
Dan is dat er ook weer allemaal uit,
of het nu gelezen wordt door velen of maar een individu.

Accepteren,
het is zo een simpel woord.
Gold datzelfde ook maar,
voor de taak die erbij hoort.

Ging het maar zo makkelijk,
je leven accepteren zoals het is.
Blij zijn met wat je wel hebt,
in plaats van alsmaar stilstaan bij je gemis.

Maar wanneer je chronisch ziek bent met beperkingen,
is dat een dagelijkse strijd.
De ene dag kun je van alles,
en de volgende ben je weer al je energie kwijt.

Het is constant rekening houden met,
beseffen dat je anders bent.
Dat je nu eenmaal niet alles kan wat je wilt,
dat is iets dat volgens mij nooit helemaal went.

De pijn kun je vaak verbijten,.
maar soms lukt dat niet meer.
Dan zit alles te veel tegen,
en doet het veel te zeer.

Op dat soort momenten zou ik willen dat iemand mij echt begrijpt,
echt goed weet wat er wordt bedoeld.
Niet een beetje,
nee maar echt weten hoe dat voelt.

Maar dat zal nooit gebeuren,
want sowieso ervaart iedere persoon dingen op een andere manier.
Maar daarvoor is mijn situatie ook te zeldzaam,
zo goed als onbekend bij menig mens en dier.

Ik ben een complex geval,
heb zoveel ziektes tegelijk.
Apart zijn is goed zegt mijn moeder altijd,
maar in dit geval ben ik ze liever kwijt dan rijk.

Mijn ziektes maken me tot wie ik ben,
dat is dan wel weer zo.
Maar ook al heb ik er veel door geleerd,
ik kan ze echt niet zien als een cadeau.

Ik word er gewoon zo moedeloos van,
al die vermoeidheid en pijn hier en daar.
De slechte toekomst vooruitzichten,
het is gewoon allemaal zo naar.

Ik ben nu eenmaal ziek,
veranderen zal dat niet.
Groot nadeel in mijn geval is wel,
dat je het ook nog eens niet aan mij ziet.

Dus naast het moeten accepteren,
heb ik ook met veel onbegrip te maken.
Mensen die me veroordelen,
of dolgraag zitten af te kraken.

Ik moet alsmaar sterk wezen,
voor mezelf maar ook voor hen.
Moet maar blijven herhalen,
dit is wie ik ben (!).

Maar nu zo diep in de nacht,
om 5 uur 's ochtends in m'n bed.
Komt het er allemaal uit,
en merk ik dat ik dat sterk zijn en accepteren gewoon even niet meer red.

Het is zo oneerlijk,
waarom moet dit alles mij overkomen?
Waarom mag ik geen normaal leven lijden,
en zoals anderen genieten van mijn dromen?

Waarom ik,
waarom geen ander in mijn plaats?
En waarom niet maar een ziekte of beperking,
maar echt nog tig soorten daar ook naast?

Antwoord op die vragen zal ik echter nooit krijgen,
weer zo een gevalletje van gewoon maar accepteren.
Dat is echter iets,
dat valt nooit helemaal te leren...

***Wichita van Rijkom***

Wat kun je een pijn hebben,
diep in je hart.
Tranen met tuiten huilen,
de toekomst zien als een zwart gat.

Fysieke pijn kan je ook laten huilen,
maar vaak gaat het dan om meer dan pijn alleen.
Is er nog een reden waarom je dan breekt,
speelt er meer omheen.

Ik heb op dit moment een beetje last van beide,
fysieke pijn maar ook verdriet diep binnen in mij.
Allemaal redenen om tranen met tuiten te huilen,
maar ik hou me er meestal sterk bij.

Och wat mis ik haar toch de laatste tijd,
de datum nadert ook snel.
Over anderhalve week was ze jarig geweest,
maar het is niet alsof ik aftel…

Vorig jaar rond deze tijd,
zat ze zowat iedere dag hier.
Sleepte ze mij de dagen door,
en hadden we zelfs ondanks alles soms nog wat plezier.

Ik mis die tijden zo,
verlang daar zo naartoe terug.
Ook al ging ik toen door een hel,
levend van de ene naar de andere ‘drug’.

Toen was zij er nog,
kon ik nog met haar praten.
Waren er twee van ons,
die in dit zinkende schip zaten.

Zij is de persoon,
die mij het beste begreep van allemaal.
Ondanks dat we zo verschilde,
spraken we in dit opzicht dezelfde taal.

Zij herkende mijn pijn,
en had er ook tips voor.
Was de sterkste van ons drietjes,
sleepte mij er echt door.

Ik heb haar steunende woorden juist nu nodig,
hoef niet te horen dat alles goed komt.
Maar wil de realiteit weten,
niet in positieve en negatieve dingen opgesomd.

Alleen zij kon dat,
alleen zij wist hoe dat moet.
Kon mij op zo een manier steunen waardoor ik wist,
dit komt wel weer goed.

Ik wil geen angst meer,
ik wil niet meer met al die pijn leven.
Ik wil gewoon een ‘normaal’ leven lijden,
daar zou ik echt een hoop voor geven.

Ik wil geen tikkende tijdbom meer in mijn lichaam,
ik wil niet meer leven van pil naar prik.
Ik wil geen wandelende apotheek meer zijn,
omdat ik de hele dag zoveel troep slik.

Ik wil gezond zijn,
ik wil me naar mijn leeftijd voelen.
Ik wil niet alleen maar kunnen dromen over bepaalde dingen,
maar ook echt kunnen toewerken naar dat sommige doelen.

Ik wil haar terug,
wil met haar kunnen praten ondanks haar ongevoeligheid soms.
Ondanks het feit dat ik me soms rot irriteerde aan ‘r,
want dan luisterde ze weer niet of zei ze iets heel erg stoms.

Besef hoe dierbaar de mensen dichtbij je zijn,
wordt altijd gezegd.
Dit heb ik echter altijd wel gedaan,
maar maakt echter nog altijd de pijn even echt.

Ook al leef je iedere dag alsof het je laatste is,
en heb je geen spijt van dingen achteraf.
Dan nog doet het heel veel pijn,
als je iemand alleen nog maar kan bezoeken in je gedachten of bij diens graf.

Vandaag ben ik weer met m’n neus op de feiten gedrukt,
ik kan me nog een van onze laatste telefoontjes met haar herinneren over dit onderwerp.
Een hoop kwam niet meer bij haar binnen maar dit wel,
ze was in dat opzicht echt nog wel scherp.

Het deed haar zoveel pijn,
toen ze besefte hoe mijn toekomst er uit zou gaan zien.
Ook wetende dat zij er niet meer bij zou zijn om mij te kunnen blijven steunen,
als ik dat nodig had indien.

Ik wist toen al dat het moeilijk zou worden,
om dit alles zonder haar uiteindelijk te moeten aankunnen.
Maar ik moet ook doorvechten voor haar,
want ik weet dat zij niemand anders dan mij een beter leven zou gunnen.

Dus ik vecht ook door,
probeer van iedere dag wat te maken.
Ik probeer maar te denken dat zij niet zou willen dat ik hier nu zit te janken,
om het feit dat ik haar heb moeten kwijtraken.

Maar dan denk ik weer terug aan haar vorig jaar hier in onze huiskamer,
de enige keer denk ik dat ik haar ooit heb zien huilen.
Toen ze hier met de huisarts aan het praten was,
en zei dat ze er alles voor over had om met mij te ruilen.

Niet ruilen in de zin van mij kanker geven,
maar wel mij mijn klachten en pijn ontnemen.
Mij het leven geven van een normale twintiger,
zonder al deze gezondheidsproblemen.

Zij voelde zich zwak over dat moment,
en mij deed het zo veel pijn.
Dat zij hier om moest huilen moest betekenen,
dat dit wel erg belangrijk voor haar moest zijn.

Ik heb soms het idee alsof ik haar teleurstel,
door alle beperkingen in mijn leven.
Ik zou zo graag nog meer uit het leven willen halen,
en ook aan anderen willen geven.

Maar dat kan ik niet,
en dat wist zij ook als een van de beste.
Het was niet voor niets dat ze altijd voor me op kwam,
als er weer eens onbegrip was of iemand mij pestte.

Maar goed nu zit ik hier weer te huilen,
en wat schiet ik daar nu eigenlijk mee op?
Tja oké ik uit mijn gevoelens,
het is even een moment dat ik die niet meer allemaal opkrop.

Maar als ik morgenochtend opsta,
is zij er nog steeds niet meer.
En doen al die dingen net zoals altijd,
weer evenveel zeer.

Moet ik weer aan de pijnstillers,
en begint mijn gevecht weer van voor af aan.
Probeer ik er weer het beste van te maken,
maar moet ik ook weer zonder haar in mijn leven verder gaan.

Ik weet dat ze trots op me zou zijn,
met alles wat ik het afgelopen jaar heb meegemaakt.
Ik weet ook dat alle informatie die we vandaag hebben gekregen,
haar ook zeker echt weer had geraakt.

Ze zou zeggen dat het een klotezooi is,
maar ook dat ik moet doorzetten.
Dat ik me best even rot mag voelen,
maar daarna ook weer op de mooie dingen in mijn leven zou moeten letten.

Zij is een van de weinige personen die zoiets tegen mij kon zeggen,
en waarvan ik het dan ook wel zou accepteren.
Een hoop mensen begrijpen niet wat ik doormaak,
dus als zij dit zeggen zou ik het niet evenzeer respecteren.

Zij en mijn moeder snappen dit wel,
daarom hoef ik hen ook niet een hoop uit te leggen.
Hen kan ik in veel minder woorden dan bij anderen,
vertellen wat ik heb te zeggen.

Nu is er nog maar een iemand over,
en daar moet ik het ook maar mee doen.
Wat betreft mijn oma zal ik altijd blijven onthouden,
alle dingen die zij ooit tegen mij zei toen…

Ik ga maar een poging wagen weer om wat te slapen,
met heel wat pijn en verdriet van binnen.
Morgen gewoon maar weer de fysieke pijn verbijten,
en mentaal opnieuw beginnen.

***Wichita van Rijkom***

Soms lijkt het wel,
alsof ik alleen maar inspiratie vind in pijn.
Alsof ik dan in creatief opzicht op mijn best ben,
van me afschrijven vind ik dan ook erg fijn.

Ik zou het graag over leuke dingen willen hebben,
een vrolijk thema af en toe,
Gewoon iets luchtigs over weet ik veel wat,
ik weet alleen niet hoe.

De enige waarover ik positief lijk te kunnen schrijven,
zijn mijn allerliefste diertjes.
Zij zorgen als enige,
voor die mooie binnen-pleziertjes.

Voor de rest is het een doffe ellende,
kan ik telkens wel janken als ik aan het typen ben.
Komt de diepste pijn in mij naar boven,
als ik weer eens bezig ben met die virtuele pen.

Ik krijg wel eens de opmerking,
dat ik zo positief in het leven sta.
Dat het zo goed is dat ik niet bij de pakken neer zit,
maar er gewoon flink tegenaan ga.

Dit is ook een kant van mij,
absoluut dat is waar!
Ik ben iemand die doorvecht,
die niet zomaar opgeeft ook al is dat af en toe zwaar.

Maar zo positief als ik dan over kom,
zo negatief voel ik mij eigenlijk van binnen vaak.
Veel mensen weten niet,
wat ik op dat soort momenten diep van binnen doormaak.

Want hoewel ik die positieve gedachtes ook wel echt geloof hoor,
en ook wel echt voor vecht.
Is er nog een andere kant in mij aanwezig,
en die is net zo echt.

Een kant die op papier er vaak uit komt,
maar mensen in het echt van mij maar weinig zien.
Grotendeels is dit omdat ik dat niet durf,
omdat ik bang ben wat mensen echt van mij zouden vinden anders nadien.

Want wat als ik nu eens alles wat ik op papier zet,
er in het echte leven ook eens zou uitgooien?
Gewoon zou zeggen hoe ik mij voel echt,
met al die emoties zou gaan lopen rondstrooien.

Zouden mensen mij dan nog wel aardig vinden,
mij nog even graag mogen?
Als duidelijk zou worden,
dat sommige dingen die ik zeg en doe soms gewoon puur zijn gelogen?

Als ik echt mezelf zou zijn,
niet zo positief maar ook niet depressief continu of zo.
Nee gewoon mezelf,
op voor mij normaal niveau.

De meeste mensen zouden dan niks te maken met mij willen hebben,
dat weet ik bijna wel zeker.
Het zou wel wat zijn overigens,
ik als taboe doorbreker…

Maar nee mensen stellen eerlijkheid,
echte eerlijkheid niet op prijs.
Niet continu,
want dan wordt de wereld veel te grijs.

De wereld mag niet grauw zijn,
moet vrolijk en opgewekt blijven.
Af en toe iets negatiefs op z’n tijd mag wel,
maar men moet het er niet in wrijven.

Ik probeer de laatste tijd toch wel wat eerlijker te zijn,
merk namelijk dat het te veel opkroppen mij anders ook gaat opbreken.
Ik probeer wel over het algemeen vriendelijk en positief te zijn,
maar af en toe toch ook wel mijn echte gevoel te laten spreken.

Dit wordt niet door iedereen op prijs gesteld,
maar goed dan maar een vriend minder voor mij.
Als puntje bij paaltje komt heb ik immers toch wel gemerkt,
dan staat lang niet iedereen van wie je het verwacht aan je zij.

Nee de echte ik is nogal verbitterd,
heeft een beetje een verschrompeld hart van binnen.
Zou eigenlijk het liefste af en toe zelfs,
op zoete wraak willen bezinnen.

Is niet altijd zo vriendelijk en aardig,
maar eigenlijk een bitch in hart en nieren.
Zou soms het liefst gewoon zeggen waar het op staat,
in plaats van altijd alsmaar denken aan haar goede manieren.

Ben dan wel onzeker,
maar heel diep in mij zit eigenlijk een heel zeker persoon.
Iemand die ik op papier er soms wel uit durf te laten komen,
een die niet houdt van al dat uiterlijk vertoon.

Waarom is het dan toch,
dat als het er op aan komt ik toch weer terug ga naar die vriendelijke ik?
Dat onzekere meisje,
met de over het algemeen redelijk positieve toekomstblik.

Zou dat dan toch de echte ik zijn,
en dat andere alleen een fantasie in mijn gedachte?
Zou ik die andere persoonlijkheid alleen maar in mijn hoofd hebben bedacht,
om de pijn te verzachten?

Hoe dan ook,
die negativiteit hoort er net zo veel bij als de positieve.
Net zoals dat ik net zo erg een slecht iemand kan zijn,
als een lieve.

Ik ben nu eenmaal wie ik ben,
en zal mezelf toch altijd wel ietsjes anders blijven voordoen.
Wil toch die goedkeuring houden,
en aan andermans eisen blijven voldoen.

Heb inmiddels zo veel sociale contacten online,
hier had ik jaren terug echt niet van durven dromen.
Mensen waarmee ik lekker van achter mijn pc kan kletsen,
ook al zullen de meeste in het echte leven hier nooit langskomen.

Ondanks dat,
wil ik ze toch in mijn leven houden.
Dus zal ik mezelf altijd wat positiever blijven voordoen,
omdat ik bang ben wat ze van me zullen denken als ze de echte ik zien zouden.

Die negatieve gedachtes,
hou ik wel binnen in mij en laat ik er alleen op papier af en toe uit.
Dat is wel genoeg voor nu,
is mijn besluit.

Dus wees gerust mensen,
laat deze innerlijke strijd maar gewoon aan jullie voorbij gaan.
Ik ben er alweer klaar mee,
kan weer verder gaan met mijn bestaan.

De negatieve ik neemt voor nu weer even afscheid,
de positievere komt weer naar boven.
Ik hou voor nu het toch bij uiten op papier en niet in het echte leven,
dat zal ik jullie voor nu beloven.

De tv,
het lijkt zo een onbelangrijk iets.
Oké het is entertainment,
maar als je het niet ziet mis je ook niets.

Sommige mensen kijken maar een paar minuten per dag,
vaak wordt ook gezegd dat te veel kijken slecht voor je is.
Je moet immers wel nog gewoon leven in het echt,
dat niet doen is een groot gemis.

Maar veel mensen beseffen niet,
wat een tv voor iemand met een beperking kan betekenen.
Het is immers datgene,
waar ‘wij’ altijd op kunnen rekenen.

Met tv kijken ontsnap je even aan de werkelijkheid,
hoef je op dat moment niet aan je eigen leven te denken.
Kun je opgaan in het leven van een ander,
zonder te veel aandacht aan dat van jezelf te schenken.

Laat ik het nu weer even over mijzelf hebben,
want hoe triest het ook klinkt…
Ik ben iemand die waarschijnlijk zonder de tv,
alleen maar in zelfmedelijden verdrinkt.

Tv kijken is voor mij een manier van ontspannen,
maar ik doe er ook verhalen door op.
Verhalen waar ik dan ’s nachts over droom,
zodat ik niet hoef te denken aan al die rotdingen die spoken door mijn kop.

Ik hou er van om scripts te herschrijven,
verhalen in mijn hoofd te herbeleven.
Een nieuw plot bedenken,
en zo er een compleet nieuwe draai aan geven.

Maar ik hou ook van het kijken op zich,
de verhalen geschreven door anderen horen.
Soms komen immers de meest bijzondere twist,
en mysteries naar voren.

Maar goed wat ik probeer te zeggen is,
dat ik tv kijken zeer belangrijk vind.
Dat vond ik overigens ook al toen ik jong was hoor,
als klein kind.

Maar toen had het nog minder waarde voor me,
was het alleen maar een leuke bezigheid.
Tegenwoordig is het veel meer voor me,
dan alleen iets waarmee ik mijn tijd slijt.

Natuurlijk zijn mijn beesten mijn allerbelangrijkste bezigheid,
en er zijn ook nog wel andere dingen die mij bezighouden.
Zoals mijn sociale contacten online en computergames,
ik heb wel ook nog andere dingen te doen in dit huishouden.

Maar tv programma’s en ook films,
ik denk niet dat ik aan andere kan omschrijven hoe belangrijk die voor mij zijn.
Ze helpen mij echt in het dagelijks leven,
met al mijn verdriet en pijn.

Ze laten me zien hoe normale/gezonde mensen leven,
en soms juist ook hoe dit niet moet.
Geven mij inspiratie voor mijn eigen leven,
dingen om over na te denken en dat doet mij goed.

Ik kan het dan ook erg pijnlijk vinden,
als mensen mij of anderen op tv kijken aanvallen.
Alsof het niks is,
en we wel iets beters te doen hebben met z’n allen.

Ik wou dat dit waar was,
ik wou dat ik net zo veel kon doen als ieder ander mens.
Ik zou soms zelf willen dat ik de dingen kon van mensen uit de tv shows zelf,
dat is absoluut af en toe een wens.

Maar dat kan ik niet,
ik ben nu eenmaal vaak aan huis gebonden.
Heb nu eenmaal niet zoveel persoonlijke vrienden,
nu niet en ook niet in het verleden door voor mij klaarstonden.

Moet het zelf grotendeels zien te redden,
en tv kijken helpt mij hier bij.
Helpt mij met bepaalde dingen verwerken,
zorgt dat ik het kwijt kan dat ei.

Dus veroordeel mij niet op tv kijken,
en andere ook alstublieft niet.
Onthoud er zit soms veel meer achter,
dan alleen het blote oog ziet.

Misschien heeft de persoon wel een erg goede reden,
waarom die zo vaak achter de buis zit.
En is het echt niet zo,
omdat die niks anders wilt doen dan dit.

Binnenkort is het ‘D-day’,
de datum waar ik zo tegenop hik.
Een dag waar ik al jarenlang van baal,
en dit jaar helemaal dik.

25 oktober,
de dag dat alles anders werd.
De dag van de dood,
en vorig jaar de dag een kleine week na het Britney concert.

Het begon allemaal met onze Belle,
mijn lieve schat mijn teddybeer.
Onze Chow Chow die ons veels te vroeg heeft moeten verlaten,
als ik er aan terug denk doet het nog altijd zeer.

Die dag was haar verjaardag,
en zal daarom altijd bijzonder voor mij zijn.
Een dag gevuld met herinneringen,
sommige mooi andere omringt door pijn.

Maar vorig jaar kwamen daar nog enkele nare herinneringen bij,
allereerst mijn oma’s ziekbed.
Het was haar allerlaatste bestralingsdag de laatste kans,
daarna was haar lichaam weer aan zet.

Het zag er slecht uit,
we wisten niet hoe lang ze nog zou blijven leven.
Achteraf gezien heeft de behandeling,
haar nog niet eens een half jaar extra gegeven.

Ik zat er helemaal doorheen,
mijn leven was een neerwaartse spiraal.
En ik wist toen nog niet eens,
dat dit pas het begin was van mijn nieuwe verhaal.

Ik herinner me die dag nog goed,
de ambulance, operatie en hartstilstand.
Al het ongeloof in het begin,
en de paniek naderhand.

Het was de dag dat mijn leven nog ietsjes grauwer werd,
terwijl ik dacht dat dit niet eens meer mogelijk was.
De dag van mijn aller diepste dal tot dusverre,
zelfs dieper dan de pesterijen en doodsbedreigingen in de klas.

Ik ben daarna nooit meer de oude geworden,
heb nog meer vrijheid moeten inleveren dan daarvoor.
Ik probeer het niet continu te laten merken,
maar alles werd weer anders daardoor.

Alle zekerheden die ik had,
alles wat ik nog dacht te kunnen.
Het lijkt wel alsof ik het niet verdien,
alsof het leven mij zelfs dat niet wou gunnen.

Het is een dag,
die ik denk ik nooit meer zonder pijnlijke herinneringen zal kunnen doorkomen.
Al is het alleen al,
vanwege alle nare dromen.

Dit jaar heb ik dus ook besloten,
dat nog een extra datum tot rouwdag maken geen zin heeft.
Niet met alle gevoelens die deze dag toch al met zich meebrengt,
door alles wat er in mij op deze datum leeft.

Daarom lijkt het mij juist wel een goede dag,
om mijn oma voorgoed vaarwel te zeggen.
Om haar as dan uit te strooien,
haar op haar laatste rustplaats te leggen.

Wij zijn niet gelovig,
leven na de dood zijn wij ook niet zo van.
Maar gevoelsmatig is dit het laatste iets,
daarna was dat het dan.

We zullen haar niet gaan uitstrooien bij een crematorium of zoiets,
het wordt een persoonlijke plek.
Een plek waar we vroeger vaak samen kwamen,
en waar ik in de toekomst hopelijk ook af en toe nog eens mijn benen strek.

We zullen dit zonder publiek doen,
alleen mijn moeder en ik en natuurlijk de meiden erbij.
Wij ‘drietjes’ die onlosmakelijk met elkaar zijn verbonden,
dat is ook wat iedereen om ons heen altijd zei.

We hebben het laatste jaar ook weinig te maken gehad met anderen,
dus dit kunnen we ook wel ‘alleen’ af.
Met dit soort dingen zijn wij immers toch nogal,
tja hoe zal ik het zeggen, ‘kortaf’…

Ik heb me er al bij neergelegd,
mijn oma is gewoon overleden.
De pijn is nog altijd niet bepaald minder,
maar met de situatie zelf heb ik inmiddels wel vrede.

Wat kan er in een jaar toch veel gebeuren,
vorig jaar lag ik op die dag te vechten voor mijn leven.
Dit jaar gaat het om loslaten,
moet ik een belangrijk iemand ‘r zogenaamde ‘laatste rustplaats’ geven.

Ik zou willen dat ik kon zeggen,
dat een jaar later alles er beter uitzag.
Dat mijn kijk op de toekomst wat positiever is,
en ik vol goede moed kan uitkijken naar deze dag.

Maar ik wil niet liegen,
dit is namelijk niet waar.
Er is immers maar weinig veranderd,
dit afgelopen jaar.

Heb gelukkig niet alleen verdriet gekend dit jaar,
er zijn ook heel wat mooie momenten geweest.
Maar toch besef ik me maar al te goed,
er zit nog altijd een tikkende tijdbom in mij terwijl een ander dit leest.

Een tijdbom waar ik niet al te veel bij stil probeer te staan,
maar die mij toch wel continu in het dagelijks leven beïnvloed.
Een tijdbom die het einde voor mij kan betekenen,
als die ook nog maar een keer bloed.

Ik weet die 25 oktober is maar een dag,
daarna zal ik vast nog wel heel wat mooie andere dagen meemaken.
Maar op dit moment kan me dat allemaal even niks meer schelen,
want die 25e oktober draait voor mij alleen maar om kwijtraken.

Ik ben namelijk op die datum de afgelopen jaren,
zo verschrikkelijk veel verloren.
Dat ik al dat opbeurende gedoe over een dag als deze,
gewoon eerlijk gezegd even niet meer kan aanhoren!

Ben een sterk persoon,
heb in mijn korte leven al meer meegemaakt dan menigeen zijn hele leven zou doen.
Kom er altijd wel weer bovenop,
maar voor nu sta ik alleen even stil bij toen.

Stil bij die momenten,
dat het geluk voor de zoveelste keer weer eens niet aan mijn zijde stond.
Alle pijn en verdriet,
die ik de afgelopen jaren op deze datum ondervond.

Die hel die ik vorig jaar op die dag heb meegemaakt,
herleef ik nog steeds af en toe.
Hoe ik me toen voelde,
is niet uit te leggen hoe.

Met mijn zicht op de toekomst,
zal ik ook weer dit jaar vechten en strijden door de dag heen.
Zal ik het as gaan uitstrooien maar ook wat afleiding proberen te zoeken,
en alle emoties die ik ieder jaar dan doormaak weer voelen alleen.

Het is een dag waarvan ik hoop,
dat die snel weer achter ons ligt.
Zodat ik nadien weer wat positiever kan kijken naar de toekomst,
wat opbeurender dan in dit gedicht…

Dagen als vandaag,
komen af en toe voorbij.
In slaap vallen is in dit soort situaties,
een flink karwei.

Steeds weer maalt die ene songtekst door mijn hoofd,
die tekst die zoveel betekend voor mij de laatste tijd.
Een tekst over verlies,
over verdriet en pijn die nooit slijt.

Het lijkt soms net geschreven over deze situatie,
over wat ik nu van binnen voel.
Ik zal even wat stukken er uit quoten,
zodat duidelijk is waar ik op doel.

“Al die flarden van gesprekken
Malen maar door iedere keer
Al de brieven die ik elke dag schrijf
Die schreef ik waarvoor, die lees jij niet meer.”

“Elke dag kwel ik mezelf
Met beelden van ons toen
Gek hoeveel een stukgebroken hart
Nog pijn kan doen”

“Elke dag vergeet ik weer
Hoeveel ik nog onthoud
Overal die tomeloze leegte
Zonder jou”

Och wat is dit waar,
wat mis ik je toch.
Wat zou ik graag met je willen praten,
een laatste gesprek alsnog.

Ik voel me de laatste tijd weer zo alleen,
zo eenzaam in het leven.
En dat terwijl ik toch best wel wat mensen heb,
die veel om mij geven.

Maar het normale leven is weer begonnen,
het is weer over gaan tot de orde van de dag.
Verder gaan waar we waren gebleven,
is toch al zo lang geleden dus ach…

Maar juist nu het ‘normale leven’ weer is begonnen,
besef ik hoe erg ik je mis.
Zoveel dingen die ik zou willen zeggen tegen de persoon,
de persoon die er niet meer is.

Ik zit weer lange dagen alleen,
en heb niemand meer om te bellen.
Niemand meer om gezellig mee te kletsen,
of de moeilijke dingen die ik doormaak aan te vertellen.

Bepaalde mensen zijn onvervangbaar,
en jij was er hier een van.
Hoe zeer men ook z’n best doet,
er is niemand die alles zo goed als jij aankan.

Niemand die mij zo begreep,
en zo heeft groot gebracht als jij.
Niemand die bepaalde dingen echt zo begrijpt,
als dat jij altijd zei.

Ik ben iemand verloren,
die ik nooit meer terug zal krijgen.
En hierdoor ben ik onbedoeld,
gedoemd tot zwijgen.

Ik krijg die gesprekken niet meer terug,
ik moet het vanaf nu alleen doen.
Ik wist dat het er aan zat te komen,
wist al dat het moeilijk zou zijn toen.

Toch hou ik het al ruim een half jaar vol,
heb een goed voorbeeld aan je gehad.
Jouw kracht en levensmoed,
ik wist dat het ergens in mij zat.

Ik zal dus blijven vechten,
die sterke persoon zijn die jij altijd in mij zag.
Ook al blijf ik je met heel mijn hart missen,
ieder moment van iedere dag.

De afgelopen maanden zijn best snel verlopen,
maar de pijn en het verdriet is er nog altijd.
Ik denk ook niet dat dit zal veranderen,
ik ben immers een van de belangrijkste personen uit mijn leven kwijt.

Je was meer dan een oma alleen voor mij,
en ik hoop dat ik je dat tijdens je leven duidelijk heb kunnen maken.
Met name tijdens je laatste maanden,
in onze gesprekken over dit soort zaken.

Ik zou graag willen eindigen,
met nog een quote uit die songtekst van zojuist.
Iets wat ook regelmatig,
door mijn hoofd suist.

“Elke stap en elke plek
Heeft echo’s van ons twee, ik mis je”

***Wichita van Rijkom***
(met stukjes uit het nummer ‘Jij’ afkomstig uit de musical Ghost, vertaald door Daniel Cohen)

Het leven is tegenwoordig zo druk,
dat men al gauw dingen vergeet.
Of beter gezegd er niet meer aan denkt,
want het is niet zozeer dat men er niets meer van weet.

Iedereen heeft andere dingen om zich zorgen over te maken,
andere dingen die hen bezighoudt.
Nieuws is vaak een ‘hot-item’ voor een bepaald moment,
en daarna gauw alweer oud.

Ben ik nu een aandacht zoeker,
omdat ik me soms een beetje vergeten voel?
Het is echt niet zo dat men mij dagelijks hoeft te vragen hoe het gaat hoor,
dat is echt niet waar ik op doel.

Maar af en toe een blijk van medeleven,
of soms even een troostend woord.
Is het zo vreemd dat je dat in mijn situatie,
toch graag soms van bepaalde mensen hoort?

De zwaarste periode ligt achter mij,
ik heb een hel doorgemaakt.
Heb toen veel steun uit onverwachte hoek gekregen,
en dat heeft mij toen ook echt geraakt.

Maar ik heb het idee alsof sommige mensen denken,
dat ik die duistere periode inmiddels achter mij heb gelaten.
Alleen maar omdat ik weer wat actiever aan het worden ben,
en niet zo ben van het negatieve praten.

Ik ben altijd bang om over te komen als een klager,
probeer daarom niet al te vaak te praten over mijn problemen.
Heb geen flauw idee of het ook zo over komt op anderen,
maar dat is in ieder geval wel mijn voornemen.

Daardoor lijkt het echter soms wel,
alsof er weinig met mij aan de hand is.
Ik sta immers zo positief in het leven,
dus zoveel is er vast niet met mij mis.

Dit geeft mensen ook eerder de kans,
om te vergeten hoe mijn leven er echt uitziet.
Ik ben immers de persoon,
die ondanks alles toch van het leven geniet.

Maar er gaat geen dag voorbij,
dat ik niet aan mijn oma denk.
Aan al onze herinneringen samen,
en dat ik dan van binnen krenk.

Het lijkt soms nog net als de dag van gisteren,
ook al is het al 7 maanden geleden.
Ik heb gewoon een ouder verloren,
die 1e Februari dat zij is overleden.

En ook al is dat ook alweer bijna een jaar geleden,
ook die ziekenhuisopname staat nog vers in mijn geheugen.
Die angst die ik toen voelde,
en die pijn die alsmaar kwam met van die vreselijke vleugen.

Die 25e oktober heeft alles veranderd,
nooit meer zal mijn leven hetzelfde zijn.
Sindsdien leef ik met tijdbommen in mijn lichaam,
en continue met pijn.

Ik ben al jarenlang chronisch ziek,
weet wat het is om met beperkingen te leven.
Maar dat betekend niet dat het gemakkelijk voor mij is,
om nu alweer een beetje vrijheid op te moeten geven.

Iets wat ik wel heb moeten doen,
want er zijn sinds mijn tumoren alleen nog maar meer problemen bij gekomen.
Alle stress en ellende van het afgelopen jaar,
dat alsmaar weer terugkomt in mijn dromen.

Nu begrijp ik best,
dat een hoop mensen hier niet aan denken.
Is al zo lang geleden allemaal,
dus men vergeet om er nog aandacht aan te schenken.

Het is ook iets waar ik het zelf niet dagelijks over wil hebben,
ik probeer immers ook gewoon door te leven zo goed als ik kan.
Maar dat betekend niet dat ik er niet vaak mee bezig ben,
ook om momenten als ik probeer te genieten en ontspan.

Onbegrip heb ik mijn hele leven al te maken mee gehad,
dat is dus iets wat ik inmiddels wel aardig kan accepteren.
Maar het feit dat bepaalde dingen zo snel in de vergetelheid raken,
is iets waarvan ik het goed mee om gaan nog moet leren.

Begrijp me niet verkeerd dit is geen roep voor help,
geen schreeuw om aandacht.
Ik weet best dat zelfs al het begrip van de wereld,
mijn pijn niet verzacht.

Maar dit is wel weer eens een poging,
om mijn gevoelens goed op papier te zetten.
Om te zeggen wat ik te zeggen heb,
zonder even op andermans gevoelens te letten.

Even een moment van het masker afzetten,
en eerlijk zijn over wie ik ben.
Even niet die positieve optimistische Wichita zijn,
maar de Wichita zijn die ik alleen zo goed ken.

Mensen vergeet dus niet dat die Wichita hier nog onder zit,
met haar onzekerheden en al.
Weet dat zij het vaak heel erg moeilijk heeft,
ook al is dat iets wat ze niet gauw toegeven zal.

En vergeet asjeblieft niet dat omdat ik niet continu klaag,
dit niet betekend dat ik niet dag en nacht met pijn en angst leef.
Dat alles wat ik doe gewoon een manier voor mij is,
zodat ik alle slechte dingen in mijn leven overleef.

Maar het allerbelangrijkste,
vergeet niet de pijn die de liefde over laat.
Want op je 20e je 2e moeder verliezen,
ik een pijn die echt niet zo snel over gaat.

Jullie hoeven hier echt niet continu rekening mee te houden,
mij alsmaar te ontzien.
Het enige wat ik vraag is probeer hier af en toe aan te denken,
als dat kan misschien.

Probeer hier aan te denken,
als je me bijna vergeet.
Of als ik eens even mijn dag niet heb,
en klaag over mijn leed.

Als je denkt;
“wat zeikt ze vandaag toch weer”.
Weet dan,
dat ik het die dag gewoon even niet kon opbrengen alweer een keer.

Sta hier af en toe bij stil,
vergeet me niet.
Blijf geven om die vrolijke Wichita,
maar besef ook dat zij leeft met heel wat pijn en verdriet…

***Wichita van Rijkom***

Weer een nacht vol insomnia,
weer een nacht vol slaapgebrek.
De meeste mensen zouden zich zorgen maken,
ik vind het al niet eens meer gek.

Ik ben er inmiddels al aan gewend geraakt,
slaap immers al tijdenlang slecht.
Heb al van alles geprobeerd,
maar geloof me niks werkt echt.

Op tijden als dit ga ik dan altijd malen,
doet me ook erg denken aan 7mnd terug.
Toen ook was ik regelmatig om deze tijd wakker,
lag ik daar maar te staren op mijn rug.

Toen nog doodziek,
nauwelijks in staat tot iets.
Inmiddels herstellende,
aan de beterende hand of zoiets.

Maar het gaat erg traag,
leef nog steeds van pil naar pil.
Doe mijn best nog altijd,
maar is duidelijk dat mijn lichaam soms gewoon echt niet meer wil.

Heb mentaal en fysiek nog een lange weg te gaan,
krijg binnenkort in het ziekenhuis ook weer een nieuwe MRI test.
Absoluut iets om me dus wakker te houden,
’s nachts in m’n nest.

De angst of ik volgend jaar wel zal halen,
ook al is die niet erg reëel.
Dat het weer mis gaat is immers bijna niet voor te stellen,
het percentage van de kans hier op is niet veel.

Maar toch als je eenmaal even klinisch dood bent geweest,
vergeet je dat nooit weer.
Hou je die angst in je,
keer op keer.

De tumoren zitten er immers nog,
ik weet ook wel wat die nooit zullen verdwijnen.
Het enige waar ik op kan hopen,
is dat ze met de tijd verkleinen.

En dan nog mijn geestelijke gezondheid,
alhoewel ik moet zeggen eerlijk gezegd gaat het daar nog best wel goed mee.
Natuurlijk heb ik goede en slechte dagen,
maar dat is volkomen normaal naar mijn idee.

Toch is er geen dag dat ik er niet bij stil sta,
geen dag dat ik ‘r niet mis.
Geen dag dat ik niet denk ik zou dit of dat willen vertellen,
en me dan opeens weer besef dat ze er niet meer is.

Mijn leven is zoveel eenzamer geworden,
vreemd eigenlijk gezien alle sociale contacten die ik heb.
Alle vrienden die ik heb afgelopen jaren heb gemaakt,
vriendschappen die absoluut echt zijn en niet nep.

Heb veel mensen om me heen waarmee ik kan kletsen,
voel me ook echt gesteund door hen om mij heen.
Familie hebben we dan wel nauwelijks meer,
maar mijn internetvrienden houden mij absoluut op de been.

Maar een van de allerbelangrijkste personen is er niet meer,
naast mijn moeder was zij de enige die ik had.
Ik mis dus ook onze gesprekken over dingen zoals bijvoorbeeld mijn gezondheid,
want alleen zij begreep dat.

Op tijden als dit,
ga ik kapot van binnen.
Kan ik me even niet meer groot houden,
maar komt het allemaal tegelijk binnen.

Maar het is niet alleen verdriet dat ik nu voel,
ook woede komt op dit soort momenten flink naar boven.
En dan niet alleen over het verlies van mijn oma,
het feit dat zij uit ons leven is ‘gevlogen’.

Maar vooral ook vanwege het onbegrip van mensen.
en de maatstaven waaraan je volgens de samenleving moet voldoen.
Er staan een paar maanden voor echte rouw,
en dan is het gewoon  weer verder gaan zoals toen.

Nu begrijp ik dat niet iedere relatie is zoals die van mijn oma, moeder en mij,
die drie-eenheid van ons was bijzonder.
Vaak zei men ook,
“dat is iets dat ik bewonder”.

Maar dan nog,
ook al was dit nog zo speciaal.
Dan nog blijft het algemene beeld rondom het overlijden van een geliefde,
iets waar ik van baal.

Natuurlijk moet je niet verdrinken in het verdriet,
moet je verder gaan met je leven op een bepaald moment.
Moet je doorgaan hoe moeilijk dat ook is,
want de dood van een ander betekend nog niet jouw end.

Maar er is een verschil tussen doorgaan alsof er niks is gebeurt,
of dagelijks herinnerd worden aan je verdriet.
En dat is iets,
dat de medemens vaak niet begrijpt of goed ziet.

Je bent depressief als het verdriet te lang aanhoudt,
op een gegeven moment is de periode van rouw immers afgelopen.
Net als een garantie periode,
na een van je aankopen.

Ik vond het toen al zo een goede voorstelling,
maar begrijp ‘m nu alleen maar des te meer.
Next to Normal de musical die we begin dit jaar zagen,
eens niet zo een vrolijke voor een keer.

Een scene is me uit die voorstelling zo goed bijgebleven,
een scene waarin gezegd wordt dat 6 maanden rouw normaal gevonden wordt.
Duurt er langer dan wordt er aangenomen dat het niet goed gaat met je,
dat er iets aan je geestelijke gezondheidstoestand schort.

We zijn nu 4 maanden onderweg,
en ik weet in 2 maanden tijd kan er een hoop gebeuren.
Immers kijk ik nu ook al anders tegen de toestand aan als maanden terug,
heb ik nu ook alweer een heel andere manier gevonden van treuren.

Soms lijkt het al jaren terug,
soms pas een week geleden.
Maar feit is en blijft,
mijn oma is overleden.

Maar of ik nu 4 maanden verder ben,
of 4 jaren.
Ik zal het altijd anders,
niet zoals de meerderheid ervaren.

Dat weet ik nu al,
ik ben nu eenmaal niet als de rest.
Dat heb ik na al die jaren wel geleerd,
ben vaak genoeg op dat gebied getest.

De pijn zal met de tijd minder worden,
maar de eenzaamheid blijft altijd.
Ik ben immers mijn 2e moeder,
een deel van mijn leven/toekomst kwijt.

Nu zou het me ook niks moeten uitmaken natuurlijk,
laat men maar lekker denken.
Ik weet wel wat gezond voor me is en normaal,
hoef dus aan anderen geen aandacht te schenken.

Maar het is toch pijnlijk,
als je soms met je neus er zo op wordt gedrukt.
Dat men bepaalde dingen van je verwacht,
iets wat toch niet lukt.

Ik heb dit probleem al jarenlang met mijn gezondheidstoestand,
iets wat ik ook heb moeten accepten.
Heb ik jaren over gedaan,
maar uiteindelijk wel kunnen leren.

Echter is het grote verschil met nu,
dat ik toen 2 mensen had om op te steunen.
Mensen die voor mij op kwamen,
en waar ik in zware tijden op kon leunen.

Nu is er hier nog maar een van over,
een iemand om mij er van te overtuigen dat er niks mis is met deze vorm van rouw,
Een iemand om mij te laten accepteren,
dat dit gewoon de manier is hoe ik omga met het verlies van iemand waar ik van hou.

Maar die ellelange strijd,
over hoe de wereld dingen ziet en ik mijn leven lijd.
Is iets waar ik soms zo gek van word,
ben ik maar al te lief kwijt.

Nou en dat soort dingen dus,
is hetgeen wat op tijden als deze door mijn hoofd maalt.
Dit en nog heel wat anders,
wat zich alsmaar weer herhaald en herhaald.

Gaat maar door mijn hoofd,
maakt me ook onzeker soms.
Dan denk ik dat ik het toch verkeerd doe,
of twijfel ik over het zeggen van iets misschien wel doms.

Terwijl ik eigenlijk na alles wat ik heb doorgemaakt,
erg trots op mezelf mag zijn.
Ik ben al een flink eind gekomen,
ondanks alle pijn.

Waarom laat ik me dus ook zo gek maken,
waarom laat ik juist om deze tijd dit soort gedachtes in mijn hoofd toe?
Ondanks het feit dat ik nauwelijks mijn ogen nog open kan houden,
want ik ben echt doodmoe.

Maar toch blijft de slapeloosheid,
zelfs met medicatie op.
Het blijft maar spoken,
en malen door mijn kop.

Ach ja blijkbaar is dit mijn manier van verwerken,
nog een afwijking erbij.
Weer eentje om te leren accepteren,
en dat is me toch een karwei.

Helemaal zonder mijn oma,
die soms toch best goede tips had voor dit soort situaties.
Maar ik zal het voortaan helaas alleen moeten doen,
zonder onze communicaties…

Nou ik ga maar weer eens een poging wagen,
eens zien of ik nu wat slaap kan vatten.
Heb immers wat van me kunnen afschrijven en ben weer wat bezig geweest,
hopelijk heeft dat me dus weer geestelijk iets meer kunnen afmatten.

Welterusten allemaal,
en slaap zacht.
Ik ga weer verder,
met mijn lange slapeloze nacht!

***Wichita van Rijkom***

Vandaag is het precies een jaar geleden,
dat mijn leven op z’n kop stond.
Vandaag is het precies een jaar geleden,
dat alles veranderden op een avond.

Vandaag precies een jaar geleden,
kwam dat vreselijke nieuws toen.
Vandaag precies een jaar geleden,
was iedereen op dit moment uit z’n doen.

En ongeveer rond deze tijd ook,
sloeg die dag voor een 2e maal het noodlot toe.
Wat daarna allemaal is gebeurt is onvoorstelbaar,
we zijn dan ondertussen wel een jaar verder maar men wil niet weten hoe.

Daarna is er heel veel pijn en verdriet geweest,
heeft er heel wat leed plaatsgevonden.
Zowel in mijn eigen leven als dat in de levens van die om mij heen,
en ook in het bijzonder in dat van de honden.

Wat zou ik toch terug gaan naar het leven voor 5 april 2011,
ook al was mijn leven toen ook niet ideaal.
Toen hadden we ook al heel veel zorgen,
en bestonden mijn gezondheidsproblemen ook niet uit maar een kwaal.

Maar toch ik was er tevreden mee,
probeerde het beste te maken van mijn leven zoals het was.
Had alles geaccepteerd,
en heel wat dromen gevonden in een hondenras.

Nu een jaar later,
voelt mijn leven ineens nog veel eenzamer dan hiervoor.
Dat komt omdat ik het afgelopen jaar,
een van de meest belangrijkste personen uit mijn leven verloor.

Een kleine 16jr lang heeft ze naast ons gewoond,
en daarna zagen we haar het grootste deel van de tijd toch wel zeker meerdere keren per week.
Ze is ons zelfs hier naartoe achter na verhuisd,
en genoot van het wonen in deze bloembollenstreek.

Ik sta er nog dagelijks bij stil,
wat ik haar graag zou vertellen.
Dingen die ik haar zou willen laten zien,
of gewoon als ik me verveel even opbellen.

Mijn angsten over mijn onzekere toekomst bespreken,
weten dat ze tijdens mijn volgende onderzoek in het ziekenhuis thuis op me zit te wachten.
Horen dat ik iets goed doe of ze trots op me is,
of tips van haar krijgen over hoe om te gaan met mijn gezondheidsklachten.

Gisteren moest ik naar de hondenschool,
de laatste keer dat een van de meiden hier was was met mijn moeder.
Ik zat toen nog ernstig verzwakt thuis,
met haar naast mij als ziekenbroeder.

Ik was er niet toe in staat het examen toen te doen,
kon niet eens normaal op mijn benen staan.
Kon ook nog niet alleen gelaten worden,
dus zij zat thuis bij me terwijl mijn moeder naar cursus moest gaan.

Ik weet nog precies wat we toen allemaal hebben gedaan,
wat we toen allemaal hebben besproken.
Al die herinneringen,
kwamen plots ineens weer in mijn gedachtegang opgedoken.

De eerste keer dat Abby een epileptische aanval had,
hing ik met haar aan de lijn.
Zij stelde me gerust,
zorgde ervoor dat ik daarna weer sterk kon zijn.

Dat Abby’s aanvallen ooit zo heftig zouden worden als enkele weken terug,
had nooit iemand van ons gedacht.
Wat had ik haar toch graag willen bellen weer,
zodat ze me gerust kon stellen die nacht.

Ja ik ben niet alleen mijn oma verloren,
ook mijn meiden hebben geen oma meer.
Niemand meer die ze vreselijk verwend,
en op ze past als wij weg moeten een keer.

De diagnose van het ziekenhuis,
en Abby’s allereerste epileptische aanval op diezelfde dag.
Het lijkt soms nog net als de dag van gisteren,
maar het is toch alweer zo’n 2 maanden geleden dat ik mijn oma voor het laatst in leven zag.

Voor de meiden (op Ashley na dan) is het zelfs nog langer geleden,
voor hen was het zeker ook flink wennen.
Vooral de eerste keer in het lege huis,
ze zochten maar oma was nergens meer te bekennen.

De jongste van onze roedel heeft haar zelfs nooit kunnen ontmoeten,
maar van de plannen wist ze al zeker wel.
Ik had nog zo graag een fotootje van haar aan haar willen laten zien,
maar helaas de dood kwam toch nog een twee weken te snel.

Toen ik haar vertelde over onze plannen en dit ras,
zei ze dat ik voor een powderpuff moest gaan.
Nou en kijk eens oma,
dat is nu ook precies wat ik uiteindelijk heb gedaan!

Och wat had ze ‘r leuk gevonden zeg,
onze kleine Elphaba die heerlijke puppemeid.
Ik weet zeker dat ze smoorverliefd op ‘r zou zijn geweest,
en net zoals ons zou genieten van al haar stoutigheid.

Ja ik weet het zeker,
ze was gek op haar geweest.
Helemaal omdat het zo een knuffelkont is,
dit heerlijke beest.

Ik weet dat ik mijn leven inmiddels alweer aardig goed opgepakt heb,
heb nieuwe dromen en doelen voor ogen.
Heb heel wat moois meegemaakt sinds die 1e februari 2012,
de afgelopen maanden zijn eerlijk gezegd zelfs voorbij gevlogen.

Heb dus ook genoeg om blij mee te zijn,
om gelukkig over te wezen.
Die vreselijke tijden liggen inmiddels grotendeels achter ons,
ik heb voor de toekomst hopelijk nog maar weinig te vrezen.

Maar vandaag kan ik het even een dagje niet opbrengen,
ik kan even niet zo positief denken.
Vandaag is een herdenkingsdag voor mij,
en daar moet ik gewoon aandacht aan schenken.

Dus even geen opbeurende woorden,
vandaag is dat niet de stemming waar ik in ben.
Vandaag is de dag dat ik er bij stil sta,
en mijn verdriet erken.

Want vandaag is die dag,
die dag van ‘precies een jaar geleden’.
Die dag die ik toen dacht nooit door te kunnen komen,
en die inmiddels toebehoort tot het verleden.

De dag waarna mijn leven nooit meer hetzelfde is geworden,
de dag waarop mijn nieuwe leven begon.
De dag die ik zo graag nooit had willen meemaken,
als ik de geschiedenis veranderen kon…

Gisteren was de dag van de liefde,
Valentijnsdag genaamd.
Toch stond mijn dag helemaal niet in het teken daarvan,
dat is iets wat ieder mens die wel eens iemand heeft verloren denk ik beaamt.

Altijd heerste er al een vloek op die dag,
in 2001 werd ik 2dgn daarvoor immers ernstig ziek.
Daarna ben ik nooit meer de oude geworden,
zowel mentaal als fysiek.

Maar daar stond ik gisteren niet bij stil,
dit maal stond ik stil bij een heel andere reden.
Met mijn gezondheidstoestand en leven nu,
heb ik immers al een tijdje vrede.

Nee gisteren was het alweer 2 weken geleden,
precies 2 weken geleden dat jij ons verliet.
Beseffen doen we nog niet helemaal,
dat is iets wat nog moet komen al dat verdriet.

Het is op het moment vooral veel dingen regelen,
zorgen dat alles in orde komt.
Er is zo veel wat nog gedaan moet worden,
’t is zo een hele waslijst die je opsomt.

Had verwacht dat ik er anders mee zou om gaan,
dat ik zou instorten van de pijn.
Maar eigenlijk accepteer ik het wel allemaal,
weet ik het heeft zo moeten zijn.

Neemt echter niet weg,
dat er momenten zijn waarop ik je heel erg mis.
Vooral die momenten dat ik je graag zou willen bellen,
en me dan opeens besef dat er niemand meer te bellen is.

Zoals laats in het bos,
toen we een stel herten in het wild tegen kwamen.
Of vorige week vrijdagbij de musical Wicked,
waar mijn moeder, een vriendin en ik waren samen.

En zo zijn er nog tig momenten op te noemen,
momenten dat ik jou even een belletje zou willen doen.
Vertellen wat ik meemaak op een dag,
net zoals toen.

Of even bij je langs gaan,
om je dingen te laten zien.
Zoals van de week laatst na het winkelen,
kocht ik een leuk shirt voor een euro of tien.

Vaak reden we na een middagje shoppen even bij je langs,
kon ik je weer vertellen van mijn aankoop.
Trots als ik goedkoop iets had gescoord,
tijdens de jou oh zo bekende uitverkoop.

Ik moet nog gaan beseffen,
dat ik op dat soort momenten niemand meer heb om te bellen.
Dat ik dat soort dingen niet meer met jou kan delen,
niet meer aan jou kan vertellen.

Mijn leven is compleet veranderd,
ik ben een ouder kwijt.
Ik ga een nieuwe fase in,
ik moet verder alleen in deze strijd.

Mijn moeder en ik samen,
de drie-eenheid heeft plaatsgemaakt voor twee.
Is nog moeilijk te beseffen,
zo een raar idee...

Nooit meer praten over simpele dingen,
nooit meer kletsen over belangrijke zaken.
Ik wist het al bijna een jaar lang,
binnenkort zal ik je kwijtraken.

Het zat er aan te komen,
en het is ook beter zo nu.
Je was gewoon op,
had geen stroom meer in je accu.

Maar je kunt je van tevoren niet voorstellen,
hoe het is om echt iemand nooit meer te kunnen spreken.
Het is nog maar zo kort gelden,
pas ruim 2 weken.

En toch lijkt het al een eeuwigheid geleden,
we spraken en zagen mekaar natuurlijk ook zo vaak.
Soms voelt dit net als een droom/nachtmerrie,
vraag ik me af wanneer ik weer ontwaak.

Maar het is de harde realiteit,
jij bent er niet meer en daar moeten we mee leren leven.
We moeten door hoe moeilijk het ook is,
we mogen niet opgeven.

Ik geloof eigenlijk helemaal niet in het hiernamaals,
in iets als leven na de dood.
Maar toch richt ik dit gedicht aan jou,
en ik voel me niet eens echt een idioot.

Want geloven of niet,
fictie of realiteit.
In mijn gedachte kan ik tenminste nog dingen tegen je zeggen,
en dit wat ik nu zeg moet ik gewoon nog even aan je kwijt.

Dit is mijn manier van rouwen,
mijn manier van met de situatie omgaan.
Mijn manier van met dit alles ‘dealen’,
zodat ik op mijn benen kan blijven staan.

Het besef zal uiteindelijk wel komen,
misschien beetje voor beetje of heel plotseling.
Maar dat merk ik tegen die tijd wel,
vertel je daarna dan nog wel hoe mij dat verging.

Voor nu vechten we gewoon door,
proberen we ons leven te leiden.
Hopend op snel een wat betere periode,
minder zware en veel positievere tijden.

De eerste stappen in die richting proberen we al te zetten,
een daarvan is gewoon door te leven zoals jij had gewild.
Jij wou immers ook niet,
dat onze tijd werd verspild.

Dus we gaan gewoon door,
met leven en plannen.
Hoe verschrikkelijk moeilijk het ook is,
uiteindelijk zal ook dit leven wel weer gaan wennen.

Vergeten doen we nooit,
maar accepteren doen we wel.
Proberen verder te gaan,
samen met ons beestenstel...

***Wichita van Rijkom***

Wat vinden we het toch erg,
om je zo te zien lijden.
Juist omdat jij altijd zo iemand was,
die overal tegen wilde strijden.

We hebben in het verleden zoveel gelachen met elkaar,
zo veel mooie momenten meegemaakt.
Je bent echt familie voor ons geworden,
daarom is jou nu zo zien ook iets wat ons erg raakt.

Je beterschap toewensen,
is niet echt realistisch meer.
We weten het allemaal,
op een gegeven moment ben je gewoon op maar dat doet niet minder zeer.

Wat kunnen we nog zeggen in een situatie als dit,
het is gewoon klote op z’n zachts gezegd.
Laat ik dus maar gewoon spreken vanuit mijn hart,
eerlijk en oprecht.

Ik was graag vandaag meegekomen met mijn moeder,
maar helaas is dat op dit moment niet mogelijk voor mij.
Onze thuissituatie staat dat niet toe op dit moment,
helemaal niet met Ashley’s gezondheidsproblemen er nu ook nog eens bij.

Maar weet dat ik aan je denk,
iedere dag van de week.
En dat ik ook vaak terugdenk aan al die leuke momenten samen,
uitstapjes en ‘knuffelmiddagen’ waar ik altijd zo naar uitkeek.

Al vanaf het eerste moment dat we de Knuffelhoek in liepen,
we waren toen nog geen collega’s van elkaar.
Maar dat maakte niet uit,
jij stond altijd voor iedereen klaar.

Ruim 10jr hebben we zij aan zij gewerkt in Artis als vrijwilligers,
er was een tijd dat ik je bijna iedere zondag zag.
En altijd had je wel weer een leuk verhaal te vertellen,
bezorgde je iedereen een schaterlach.

Maar ook in zware tijden zagen we mekaar,
zoals bij het overlijden van je lieve kat.
Of toen ik ziek werd en in het ziekenhuis lag,
en je binnen de kortste keren aan een zijde van mijn bed zat.

De dierentuinbezoekjes samen met jou zijn mij het meest bijgebleven,
wanneer jij altijd weer van die grappige dingen uithaalde.
En iedereen dan weer helemaal dubbel lag van het lachen,
en er bij mij van oor tot oor een glimlach straalde.

Die tijden zijn inmiddels helaas voorbij,
maar jij bent echter nooit uit ons leven verdwenen.
Nog steeds hebben we erg goed contact,
en weet jij ons altijd weer te entertainen.

Je zei altijd,
“als ik de 92 haal mag je me een klap met een hamer geven”.
Toen leek het nog zo ver weg,
nu zou ik bijna hopen op een eeuwig leven.

Maar het is genoeg zo,
je bent er klaar mee.
En gelijk heb je,
want dit is ook geen manier van leven naar mijn idee.

Weet hoeveel we om je geven,
heel veel momenten in ons leven heb je ons bijgestaan.
Maar zoals je zelf ook altijd al wist,
er is een tijd van komen en een tijd van gaan.

Ik zal je dus ook niet een eeuwig leven toewensen,
ik wens je alleen een zo goed mogelijke tijd zolang je nog heb.
Heel veel sterkte en hopelijk doet die uiteindelijk niet al te veel pijn,
die hamer-mep... ;-)

*** Wichita van Rijkom ***

Het leven draait voor mij om ervaren,
dit is soms pijn maar ook genieten van iets wat je gelukkig maakt.
In het leven moet je kunnen voelen,
als je iets overkomt dat je raakt.

Is dat gevoel er niet meer,
dan is volgens mij het einde nabij.
Hoe oneerlijk dat dan ook mag zijn,
dat zet je dan opzij.

Ik denk dat de essentie van afscheid nemen is,
deze persoon te durven loslaten.
Dat is een gevoel wat soms geleidelijk komt,
heb je niet eens altijd in de gaten.

Maar als dat gevoel er eenmaal is,
kun je denk ik al wat beter omgaan met de situatie.
En ben je al iets meer klaar,
voor die moeilijke, te wachten staande confrontatie.

Ik weet dat mijn oma niet lang meer bij ons zal zijn,
eigenlijk is ze nu al grotendeels verdwenen.
Het verlies zal nog erg moeilijk worden,
en gepaard gaan met heel wat woede, onbegrip en wenen.

Het is een verlies wat ik vorig jaar voor onmogelijk had geacht,
maar nu steeds wat meer begin te accepteren.
Dat is eigenlijk iets,
wat ik dacht dat ik nooit zou leren.

Maar het leven kent heel wat ups and downs,
goede en slechte tijden.
Toch moet de ene mens in zijn/haar leven,
veel harder dan sommige anderen strijden.

Eerlijk is het niet,
maar wat doe je er aan?
Het heeft immers ook geen zin,
om er keer op keer tijdenlang bij stil te staan.

Ik ben zo iemand die meer diepte dan hoogtepunten in haar leven heeft gehad,
en ook nu zit ik er weer middenin.
Ik ken de 5 fases maar al te goed,
van Dr. Kübler-Ross wat betreft rouwverwerking.

Alleen al de afgelopen weken,
heb ik in korte tijd al die fases meegemaakt.
Van ontkenning tot woede,
gevolgd door vechten en een depressie omdat je zoveel kwijtraakt.

De onmacht wat betreft wat er gebeurt,
want hoe moet je nu verder met het leven?
Als keer op keer diegene overlijden,
diegene die zoveel om je geven.

Als keer op keer je gezondheid maar weer teleurstelt,
als je nooit op je lichaam kunt vertrouwen.
Dan kun je niet anders,
dan alsmaar weer rouwen.

Maar fase 5,
de aanvaarding ken ik maar ook al te goed.
Ik heb al veel dingen in het leven moeten accepteren,
weet dus ook precies hoe dat moet.

Het label ‘depressief’ ben ik nu officieel van af,
het zijn nu angsten die de hoofdrol spelen.
Angst wat betreft het naderende afscheid van mijn oma,
en zo zijn er nog velen.

Angst om het vele verlies wat ik heb geleden en mij nog te wachten staat,
zo wordt het officieel omschreven.
Een realistische angst in mijn geval,
absoluut dus ook niet overdreven.

Vandaar dus ook moeilijk te ‘behandelen’,
ik moet er maar ‘doorheen’ simpel gezegd.
Het is namelijk ook onmenselijk allemaal,
maar het enige wat men kan zeggen is dat ze hopen dat ik doorvecht.

Dus dit doe ik dan ook maar,
dag in dag uit.
Vecht ik door en blijf ik sterk,
tot er eindelijk eens een ander deuntje luidt.

Een deuntje van geluk,
een bevestiging dat het leven mij eindelijk eens toelacht.
Wat rust en zorgeloosheid,
is waar ik in mijn leven naar smacht.

We moeten doorgaan en doorplannen,
en och wat zou ik dat graag doen.
Er zijn zo veel nieuwe dromen die ik heb,
maar ook nog doelen van toen.

Het is alleen erg moeilijk plannen en doorgaan,
als je toekomst zo onzeker is.
Want voor je het weet,
gaat het zo weer mis.

Maar in angst leven is natuurlijk ook niet goed,
voor je het weer gaat die angst immers je leven bepalen.
Kun je niet meer doen wat je wilt doen,
en zul je uiteindelijk falen.

Een tussenweg vinden,
is dus het uiteindelijk doel.
Gebaseerd op wat je wilt en kunt,
maar ook op je gevoel.

Daar ben ik dus nu ook druk mee bezig,
want wat ik wil is helaas nog niet altijd wat ik kan.
Het is dus taak daar een goed evenwicht in te vinden,
zodat ik verder kan met mijn levensplan.

Wetende dat mij nog heel wat pijn en verdriet te wachten staat,
maar hopelijk ook nog wat geluk.
Want uiteindelijk komt er toch wel een einde,
aan dit ellendige hoofdstuk.

Ik probeer af en toe weer een beetje te dromen,
al is dat erg moeilijk soms.
Dan denk je is dit wel realistisch,
of bedenk ik nu iets heel stoms?

Maar feit is ik heb het overleefd,
en wat me te wachten staat zal ik waarschijnlijk ook wel overleven.
Ik ben weliswaar nog niet de oude,
want duurt denk ik nog wel even.

Maar uiteindelijk kom ik er wel,
ik krijg gelukkig veel steun van enkele mensen om mij heen.
Moet je na gaan hoeveel er in mijn leven eigenlijk veranderd is de afgelopen jaren,
tijdje terug had ik immers nauwelijks vrienden eigenlijk geen een.

Maar inmiddels heb ik enkele mensen die mij steunen,
allemaal op hun eigen manier.
En laten we de allerbelangrijkste wezens niet vergeten,
want niets is zo krachtig als de liefde en steun van een dier.

Het is wel echt zo,
in zware tijden leer je je vrienden kennen dat is helemaal waar.
Dat is iets wat ik in het verleden al had geleerd,
en ook zeker weer het afgelopen jaar.

Want er zijn ook mensen die me flink hebben teleurgesteld,
waar ik veel meer van had verwacht dan dit.
Maar inmiddels heb ik dat wel redelijk geaccepteerd,
is het niet echt meer iets waar ik mee zit.

Ik ben daar nogal hard in,
ik probeer namelijk wel voor mensen klaar te staan.
En is dat in tijden als deze niet wederzijds,
nou dan loop je maar spreekwoordelijk naar de maan.

Maar gelukkig is niet iedereen zo,
dus hoewel ik mijn vertrouwen in de mensheid flink ben verloren.
Zijn er altijd nog diegene die je doen verassing,
en juist in tijden als deze komt die eigenschap in sommige naar voren.

Die 5 fases waar ik het eerder over had,
zullen binnenkort wel weer de revue passeren.
En het is dan aan mij de taak,
om ze allen weer te trotseren.

Het begin van 2012 zal net zoals 2011,
nog in het teken staan van heel wat verdriet en pijn.
Maar dat is nu eenmaal hoe het is,
zal ook niet anders zijn.

Maar stiekem hoop ik wel dat de rest van 2012,
misschien ietwat minder ellende voor mij in petto heeft.
Zodat ik misschien eindelijk weer eens die andere eigenschappen van mezelf kan uiten,
zoals die blijdschap en vreugde die ook nog ergens diep binnenin mij leeft.

Een ding weet ik wel zeker,
uiteindelijk zal ik deze klus toch helemaal in mijn eentje moeten klaren.
Want ook al krijg ik nog zo veel steun en liefde,
ik moet dit alles toch echt zelf ervaren.

Dus daar gaan we weer,
alweer bijna een dag voorbij!
En zo zullen er nog vele volgen,
hopend dat het uiteindelijk keert dat tij...

***Wichita van Rijkom***

Veroordelen en kritiek,
het is iets wat ik de laatste tijd maar al te vaak om me heen hoor.
Leugens en doofpotverhalen,
waar is het toch allemaal goed voor?

Mijn leven is mijn leven niet meer,
alles staat op z’n kop.
En al dit alles eromheen,
maakt het er dan zeker niet gemakkelijker op.

Frustraties en verdriet,
uitrazen en zwijgen.
Het zijn allemaal dingen die er weer voor zorgen,
dat ik de verkeerde kant op ga neigen.

Ben jarenlang depressief geweest,
en voel dat gevoel nu langzaamaan weer opkomen.
Slik al homeopathische pillen en sindskort ook iets van de huisarts,
om wat beter te kunnen slapen en dromen.

Maar het helpt allemaal niet voldoende,
ik zak steeds dieper weg.
Ik ben alweer bijna bij dat dieptepunt,
iets wat ik niet graag zeg...

Ik was vroeger zeer vechtlustig,
wou overal maar tegenin gaan.
Vocht om mijn gelijk te halen,
voor een eerlijk bestaan.

Maar ik heb met de jaren wel gemerkt,
energie daarin stoppen is nutteloos.
Je blijft immers altijd vechten tegen onrecht,
je blijft altijd verdrietig en boos.

Dus dat doe ik niet meer,
al is dat op dit moment in mijn leven wel vreselijk zwaar.
Want wat dat betreft is dit echt,
een verschrikkelijk rotjaar.

Het onrecht van mijn oma’s ziekte,
waar ik zo kwaad en woedend om ben!
En het onbegrip dan van mensen om je heen,
sommige die ik niet eens echt goed ken.

Die niet begrijpen wat zij voor mij betekend,
die niet begrijpen dat zij mijn 2e moeder is.
Die niet begrijpen wat voor een pijn dit doet,
en hoeveel ik nu al sommige momenten met haar mis.

En dan nog Abby’s gezondheidsproblemen,
mijn meisje opeens doodziek.
Nooit meer zal ze de oude worden,
zowel metaal als fysiek.

Plus als klap op de vuurpijl,
mijn hele toekomst kapot.
Alle plannen aan duigen,
en een zeer onzeker toekomstlot.

De gezondheid van alle hier geboren pupjes in gevaar,
en geen nestjes meer om te plannen.
Geen nakomelingen van Eevee,
al dat alles verdwenen dat is wel even flink wennen.

Een leeg leven opeens,
leger dan het al was.
Men vraagt me vaak,
wat doe je sinds je vrijstelling hebt van de leerplicht en dus niet meer dagelijks hoeft te zitten in zo een schoolklas?

Vroeger zei ik dan altijd,
mijn dieren zijn mijn leven.
Alles draait om hen,
en er is niks wat ik hen niet zou willen geven.

Nog steeds is dat hetzelfde,
dat zal immers altijd zo blijven.
Mijn leven zal altijd om hen blijven draaien,
ik zal altijd van hen blijven houden en over hun kunsten overdrijven.

Maar alles er omheen,
de fokplannen, sporten en shows lopen.
Dat zit er allemaal voorlopig niet in,
en wanneer wel is op dit moment een kwestie van blijven hopen.

We ondernemen wel wat dingen,
gaan af en toe naar shows en wedstrijden van pupjes hier geboren.
Is natuurlijk ook geweldig om te doen,
blijft leuk om wat van die kleintjes te horen.

Maar ver vooruit plannen,
nee dat kan voorlopig niet.
We weten immers nooit wanneer mijn oma weer eens onze hulp nodig heeft,
of wanneer Abby’s gezondheidstoestand er weer eens slecht uitziet.

Maar dan heb je toch nog altijd van die mensen die vinden dat het allemaal wel meevalt,
of die vinden dat je alles anders moet doen.
Die vinden dat je niet zo moet zeiken,
of die het alleen maar hebben over hoe zij het deden toen.

Die mensen die niet meeleven,
maar die je willen neerhalen.
Of die hun eigen hachje willen redden,
die mensen die mij terug doen denken uit al die pestverhalen.

Want ik ben vroeger flink gepest,
ben zelfs weggepest van school.
En nu nog steeds soms ben ik het middelpunt van dat soort streken,
ben ik een soort pestgoal.

Waarom is er zoveel onbegrip,
waarom is er zoveel haat en kritiek in het leven?!
Waarom kunnen mensen er niet gewoon voor je zijn in moeilijke tijden,
en simpelweg om je geven?

En waarom zijn mensen zo egoïstisch,
gaat het altijd om hun eigen hachje veilig stellen?!
Zijn er zoveel leugens en bedrog,
en kan niemand de waarheid vertellen?

Het is zo moeilijk,
mijn mond te houden over zaken waar ik eigenlijk over zou willen spreken.
En het is ook zo moeilijk,
om te leven met al die rug messteken.

Er wordt ook veel tegen me gezegd,
vergeet niet goed voor jezelf te zorgen.
Maar dat is erg moeilijk,
als je bang bent voor iedere morgen.

Als je telkens bang bent voor nog meer slecht nieuws,
gezondheidsproblemen,  gezeik of rotopmerkingen.
En je daarnaast ook nog je eigen gezondheidsproblemen hebt met de ene dag veel pijn,
en de andere dag weer andere bijwerkingen.

Het liefst zou ik onder een steen willen kruipen,
en daar voorlopig blijven schuilen.
Of nog veel liever,
zou ik met iemand anders zijn geluk/ongeluk willen ruilen!

Maar ik weet ik moet mijn hoofd hoog houden,
anders val ik wel binnenkort in dat diepe zwarte gat.
Dus ik moet doorzetten en sprankjes hoop blijven houden,
ook al ben ik al het gezeik en gedoe soms zo zat.

En dus probeer ik iedere dag op te staan,
telkens weer open doen die oogleden.
Vooruit kijken naar de toekomst,
en niet te veel blijven hangen in het verleden.

Mijn leven staat dan wel op het moment helemaal stil,
maar dat betekend niet dat ik niet mag dromen over een toekomst.
Mag nadenken over dingen die ik nog zou willen,
ook al is het nog zoiets stoms.

Dat heb ik geleerd tijdens mijn vorige depressie,
dat dat is wat  me op de been zal houden.
Blijven dromen over een betere toekomst,
en die plannen vasthouden.

Onrealistisch misschien,
maar ik moet dit doen om te kunnen overleven.
Om voor diegene om mij heen te kunnen blijven zorgen,
en nog ietwat om mijn eigen gezondheid te blijven geven.

Dus ondanks al het commentaar,
leugens, kritieken en klappen.
Probeer ik door te zetten,
zonder om me heen te gaan trappen.

Ik hou wijselijk mijn mond dicht,
en laat alles over mij heen komen.
En ondertussen hoop ik dat er ook nog eens gerechtigheid komt,
blijf ik daar van dromen.

Een nummer uit Glee,
is een mooi stukje tekst wat daar over gaat.
Wat er voor zorgt dat ik sterk blijf en me in kan houden,
in de hoop dat dit alles snel voorbij gaat...

"Just go ahead and hate on me and run your mouth,
so everyone can hear.
Hit me with the worst you got and knock me down,
baby, I don’t care."

Loser like me,
zo voel ik me ook echt.
Maar ik weet ook het woord loser,
dat betekend lang niet altijd iets slechts.

Vind me maar een loser,
denk maar over mij wat je denken wil.
Ik weet de waarheid,
en ik hou me verder liever stil.

De mensen dicht om mij heen,
die weten ook de echte waarheid.
En zolang zij dat maar weten,
heb ik aan de rest schijt.

Mijn leven staat nu stil ja,
is een levende hel.
Maar ik weet ooit zal dat wel weer gaan veranderen,
en ik hoop heel erg snel.

Nu zit ik in die put bij het randje van die afgrond,
en nou ja dat moet dan blijkbaar nu...
En er zal vast nog wel meer pijn en verdriet mijn kant op komen,
er passeert vast nog wel van alles de revue.

Ik heb niet de illusie dat het snel allemaal beter zal worden,
dat mijn leven gauw beter zal zijn.
Het zal de komende tijd nog wel gevuld blijven,
met verdriet, woede en pijn.

Maar ooit zal dit alles voorbij zijn,
en dan zal ik die mensen die mij nu zo behandelen en behandeld hebben eens laten zien hoe ik dan in het leven sta...
Niet door terug te vechten,
maar gewoon omdat ik mijn dromen na ga!

Dus nu gun ik hen hun lolletje,
blijkbaar voelen zij zich stukken beter met al hun leugens en/of commentaar.
Jullie doen maar,
want wie zijn vingers brandt krijgt een blaar.

Dus jullie doen maar,
want ooit zal het recht zegevieren!
En als dat moment daar is dan zal ik daar van genieten,
samen met mijn schatten van dieren...

Er is een dun lijntje tussen medeleven en medelijden,
hetzelfde geldt voor (goedbedoelde) kritiek en iemand moedwillig de grond in boren.
Maar ooit zal ik sterk genoeg zijn,
zodat mensen niet meer in mijn pestgoal kunnen scoren.

Dus voel je gerust aangesproken,
dat is juist ik ben weer van me aan het afschrijven.
Dat is namelijk het enige wat ik op het moment kan doen,
om op de been te blijven.

Om te kunnen blijven omgaan met al het pijn en verdriet,
veroorzaakt door rotziekes en mensen.
Van mij afschrijven is mijn uitlaadklep,
en positief blijven en alleen maar op het beste blijven hopen en wensen.

***Wichita van Rijkom***

Slecht nieuws,
het blijft maar komen.
Slecht nieuws,
achtervolgt mij in al mijn dromen.

Ik heb hier al veel gedichten over geschreven,
de laatste tijd helemaal.
Maar het blijft maar door gaan,
en ook nog eens op flink grote schaal.

Eerst mijn oma,
wat nog heftiger bleek als in eerste instantie werd gedacht.
Toen Abby,
wiens ernstige gezondheidsprobleem heel wat teweeg bracht.

Daarna volgde Ashley,
met haar ging het opeens ook niet goed.
Alles kwam tegelijk,
en je weet dan echt niet meer wat je doen moet.

En dan nu deze week,
alsof we nog niet genoeg over ons heen hebben gekregen.
Blijkt er nog meer slecht nieuws op ons neer te dalen,
alsof we al maanden lang staan te verzuipen in de stortregen.

Mijn oma,
haar chemokuren zijn nu al enkele weken lang aan de gang.
En ondanks dat ze ondertussen doodziek is,
vecht ze door met een enorme overlevingsdrang.

Haar overlevingskansen zijn niet goed,
zeer klein beter gezegd.
Maar dat maakt haar niks uit,
zij is iemand die tot het einde door vecht.

Ze is inmiddels kaal,
en eten kan ze een groot deel van de weken tussen de chemo’s in ook niet goed.
Maar het maakt haar allemaal niks uit,
ze gaat door met een ongelofelijk moed!

Maar ja hoor,
ook dit is haar niet gegund.
Hoe zeer ze ook vecht en doorzet,
we zijn weer beland op zo een nieuw dieptepunt.

Er blijken 2 hartkleppen te lekken,
en eentje hiervan is levensbedreigend.
Het is ernstig en we weten dus nu niet meer hoe verder,
de spanning is dus weer stijgend.

Gaat de volgende chemo nog wel door,
en hoe zit het met haar overlevingskansen met dit er ook nog bij?
Hoe lang gaat dit nog door,
wanneer staat het geluk eens aan onze zij?!

Al dat soort vragen gaan door je hoofd,
als je weer dit soort slecht nieuws te verwerken krijgt.
Wat moet je doen,
als je hele leven de verkeerde kant op neigt?

Al je dromen zijn verdwenen,
je hele toekomst valt in duigen.
Wat moet je in zo een geval nou tegen jezelf zeggen,
om je van het goede in het leven te overtuigen?

Ik had zo veel plannen voor de rest van dit jaar,
en de jaren die hierop zouden volgen.
En nu zie ik alleen maar pijn en verdriet in mijn toekomst,
is al die vreugde door ziekte en rampspoed verzwolgen.

“What can you do when your good isn't good enough,
when all that you touch tumbles down?
Cause my best intentions keep making a mess of things,
I just wanna fix it somehow!”

Dat is een stukje songtekst,
dat op dit moment zeer bij mijn leven past.
Wat goed omschrijft,
hoe ik mij van binnen voel in mijn borstkast.

Ik heb goede en slechte dagen,
kan me voor de buitenwereld goed groot houden.
Heb er ook geen behoefte aan om met mensen hier over te praten,
er is toch niks wat zij voor mij kunnen doen zouden.

Kan dus ook best wel vrolijk zijn,
en echt plezier hebben in dingen.
Heb alleen wel een wat korter lontje merk ik,
dus ik vermijd daarom bewust bepaalde sociale kringen.

Maar ik probeer wel nog wat leuke dingen te doen soms,
er tussen uit te gaan wanneer kan.
Dat kunnen gebeurt wel steeds minder de laatste tijd,
maar ik probeer af en toe nog iets te doen volgens plan.

Ik kan zeer slecht tegen al het onbegrip op het moment,
die door deze situatie ontstaat.
Ik ben toch heel wat onbegrip gewend in mijn leven,
maar het is op het moment iets waar mijn hoofd minder goed mee omgaat.

Mensen snappen gewoon niet,
dat het hier mijn moeder is die misschien wel dood aan het gaan is.
Ik heb immers nooit een vader gehad,
maar door mijn leven is dat niet iets wat ooit voelde als een gemis.

Mijn moeder en oma stonden gewoon vanaf mijn geboorte al voor mij klaar,
en dat is nu nog steeds zo.
Maar veel mensen snappen gewoon niet wat voor een relatie daardoor ontstaat,
van wat voor niveau.

Ik zie gewoon mijn 2e moeder doodziek zijn,
en ik kan niks voor haar doen.
En daarnaast heb ik ook nog de zorgen over Ashley en Abby,
ons leven zal gewoon nooit meer worden zoals ‘toen’.

Maar men denkt vaak,
het is je oma en ze is al oud.
Natuurlijk is het vreselijk,
maar het is iets wat je niet dag en nacht bezighoud.

Maar bij mij is het niet mijn oma,
bij mij is het de persoon die vaak zelfs als mijn moeder werd gezien.
Een persoon die in vele opzichten fitter was als ik,
en van wie niemand haar echte leeftijd zou schatten na haar te hebben gezien.

Het is dus niet een oude vrouw,
waarvan het einde al in zicht was.
Het is iemand met meer levenslust dan wie ik ook ken,
nog goed fit,
en in sommige opzichten een echte wildebras.

Maar nu herken ik haar al soms niet meer terug,
zo ziek is ze af en toe.
Niet meer in staat om te praten en/of eten,
slap, niet in staat om te lopen en doodmoe.

Hoe gaat het nu eigenlijk met je,
is een vraag die ik de laatste tijd vaak hoor.
Maar wat moet ik daar op antwoorden vraag ik me dan vaak af,
beter dan hiervoor?

Goed of slecht,
verschrikkelijk of afgrijselijk?
Ik weet dat iedereen het alleen maar goed bedoeld,
dus dat laatste lijkt me ook niet zo wijselijk.

Maar ik vind het vandaag de dag moeilijk om te antwoorden op die vraag,
want hoe omschrijf ik mijn gevoel juist?
Ik wil niet te down klinken,
maar heel vrolijk zijn is ook iets wat tegen mijn gevoel in druist.

Ik ga dus maar meestal voor het omslachtige antwoord,
zodat ik niet precies hoef te zeggen hoe ik me voel.
Hopelijk begrijpen de mensen die de vraag dan hebben gesteld,
met zo een antwoord wel wat ik bedoel.

Het nestje volgend jaar met Abby en wellicht ook Eevee,
het is allemaal in rook opgegaan.
Maar ook de wandelingen met mijn oma en haar shopmiddagjes voor kleding voor mij,
zijn van de baan.

In ruim 3 maanden tijd,
is ons vertrouwde leven niet meer terug te herkennen.
En dat is iets waar ik maar moeilijk.
zeer moeilijk aan kan wennen.

Mijn arbeidsongeschiktheid is al tot daar aan toe,
en mijn gezondheidsproblemen zijn gewoon een feit.
Maar nu lijkt het wel alsof mijn hele leven wegglipt,
alsof langzaamaan alles in een diep zwart gat verdwijnt.

Ik merk dus ook dat het mentaal niet goed met me gaat,
hoewel ik zeker niet continu de hele dag door down en depri ben.
Het is alleen dat ik wel weet hoe een depressie voel,
dat ik de eerste symptomen ondertussen maar al te goed herken.

Ik heb daarom dus ook hulp gezocht bij de huisarts,
iets wat ik normaal gesproken eigenlijk niet snel doen zou.
Maar ik moet goed kunnen blijven zorgen voor mijn meiden en mijn oma,
dus ik moet iets doen nou.

Ik had niet verwacht dat ik dit ooit zou gaan zeggen,
maar wat zou ik toch graag mijn oude leven terug willen.
Een leven met hele andere problemen en zorgen,
zonder al dit verdriet en de slaappillen.

Maar ik weet,
zo denken is niet realistisch.
Ik moet gewoon verder,
vol  moed en lekker optimistisch.

Maar dat optimisme is soms ver te zoeken,
helemaal als je er soms alleen voor staat.
Als je soms het gevoel hebt,
dat je helemaal niet meer bestaat.

Want ik leef voor anderen,
al een aantal maanden lang iedere dag weer.
Ik probeer af en toe wel eens iets voor mezelf te doen,
maar dat gebeurt niet vaak meer.

Je hebt ook geen andere optie,
als zo veel van je geliefden ziek zijn.
Dan moet je voor hen zorgen,
hen helpen met hun verdriet en pijn.

Zoals ik al zei praten heb ik niet zo een behoefte aan,
maar schrijven lucht af en toe wel wat op.
Plus het gezellig kletsen met sommige vrienden wat ik soms nog wel eens doe,
hun steun is echt ook top.

Een berichtje op de dag van de chemokuur van mijn oma,
een mailtje na een dierenartsbezoekje met de honden.
Het zijn maar simpele kleine dingen,
maar het laat wel zien dat zij voor mij klaarstonden.

Die steun is geweldig,
van mensen die begrijpen wat voor iemand je bent.
Soms mensen waarmee ik niet eens altijd zo veel contact mee had,
maar wel mensen die je het gevoel geven alsof je hen toch ondanks dat goed kent.

Mensen die begrijpen dat ik niet zo van het praten ben,
dat ik een andere manier heb van mezelf uiten.
Mensen die dan niet meteen met goedbedoelde adviezen komen,
maar mij gewoon in hun hart sluiten.

Dat is wat me op de been houdt,
en mijn beestenbende als ik in hun ogen kijk.
Dan weet ik weer waarvoor ik moet vechten,
hun liefde is zielsbelangrijk.

Ik val in herhaling,
ik weet het mijn fout.
Maar ik heb ook het idee alsof ik niet vooruit ga in mijn leven,
alsof ik vast zit in een diep en donker woud,

Alle plannen staan on hold,
een mooie toekomst is er voorlopig even niet meer voor ogen.
Ik probeer soms wel wat vooruit te denken,
maar ik moet oppassen dat ik dan niet word meegezogen. 

Ik heb natuurlijk nog wel dromen,
en doelen die ik graag wil behalen.
Maar op dit moment zijn het niet meer dan gedachtes,
en mooie verhalen.

Het zijn wel doelen en plannen die er voor zorgen dat ik besef dat het leven nog zin heeft,
dus het zijn wel dingen die ik op de achtergrond een beetje door probeer te zetten.
Maar mijn voornaamste energie zit op het moment in het,
voor andere zorgen en op hen letten.

Ik heb geen doel met het schrijven van dit gedicht,
ik probeer alleen het verdriet en het drukkende gevoel van binnen iets dragelijker te  maken.
Ik probeer mijn hoofd weer een beetje leeg te maken,
wat orde te stellen op zaken.

Duidelijk te maken hoe ik me voel,
en mensen die willen weten hoe het met mijn oma gaat meteen een update te geven.
En hierna dan weer proberen door te gaan,
verder met dit op dit moment niet bepaald lekkere leven.

En alleen maar hopen op een betere toekomst,
met minder slecht nieuws in het verschiet.
Met vreugde en gezelligheid,
en dagen dat ik eindelijk weer eens van het leven geniet...

***Wichita van Rijkom***

Wat doe je,
als al je dromen steeds kapot worden gemaakt?
Wat doe je,
als je al je doelen steeds weer kwijtraakt?

Ik had heel wat dromen als kind,
eerst fantasievolle maar daarna heel wat realistische.
Ben ook al vroeg ver gegaan in het plannen hiervoor,
en werd steeds optimistischer.

Had al 15 jarige al een gesprek bij een HBO-opleiding,
om mijn opties te bespreken.
Ben daarna naar mijn doel gaan toewerken,
heb met opgeheven hoofd vooruit gekeken.

Maar uiteindelijk mocht het niet zo zijn,
deze droom is door mijn gezondheidsproblemen weggevaagd.
Waaraan heb ik dat verdient,
is dan iets wat je je op zo een moment telkens weer afvraagt?

Ik heb heel wat diepe dalen gekend,
zag op een gegeven moment geen licht meer aan het eind van de tunnel.
Om van die zelfmoordneigingen af te komen,
kostte heel wat geklungel.

Maar ik ben er uit gekomen,
en kreeg weer een positieve instelling in het leven.
Bedacht nieuwe doelen,
en accepteerde dat ik de oude moest opgeven.

Dit was vreselijk moeilijk,
heeft ook heel wat jaren gekost.
Het is heel moeilijk te accepteren dat dingen die je graag wil niet mogelijk zijn,
maar het is tegelijkertijd ook iets wat je als je het eenmaal inziet wel verlost.

Verlost van alle stress,
en er voor zorgt dat je weer vooruit kunt kijken.
Een nieuwe start in het leven,
zonder gedoe en zeiken.

Maar wat doe je,
als dat doel ook weer verdwijnt?
En je langzaamaan,
weer wegkwijnt.

Wat mij door het leven helpt,
zijn de doelen die ik heb.
Op korte en lange termijn,
de vooruitgang die ik schep.

Mijn doelen zijn heel uiteenlopend,
en ik heb er vaak een hoop.
Ze zijn zo realistisch mogelijk,
met een goede kans op een positieve afloop.

Maar als zoveel dingen je in het leven tegenzitten,
en je zo veel pech tegenkomt.
Als je net wanneer het weer goed gaat kapot wordt gemaakt,
en al het slechte zich weer opsomt.

Wat doe je dan,
hoe ga je dan door?
Ja gewoon doen en doorzetten,
nou aan dat soort advies geef ik geen gehoor!

Mensen denken vaak erg gemakkelijk over dingen,
of kunnen zich helemaal niet inleven in een ander.
Vinden dat je ondanks alles door moet zetten,
en doe je dat niet dan ben je een eigenwijze tegenstander.

Nou mensen zo werk het leven niet,
dat is iets wat ik met de jaren wel heb geleerd!
Je kunt nog zo positief blijven,
maar op een gegeven moment houdt het op als het leven zich telkens tegen je keert...

En nu ben ik weer op dat punt,
zonder doelen en op het randje van dat diepe zwarte gat.
Ik ben er gelukkig nog niet in gevallen,
maar het scheelt niet veel hoor want ik ben alles op het moment zo zat.

Alle pijn,
en al het verdriet...
Alle pech,
en hoe mijn toekomst er nu uitziet.

Maar daar zijn dan weer mijn dieren,
mijn steun en toeverlaat.
Ik heb het al vaker gezegd,
zij zorgen er voor dat het negatieve niet doorslaat.

Zij zijn waar ik voor leef nu,
want ik ben weer op dat moment gekomen dat ik er zonder hen nu echt niet meer zou zijn.
Ik sta echt op dat randje van opgeven,
door alle fysieke en mentale pijn.

Maar ik weet zij hebben mij nodig,
en hun liefde en gezelschap doet me goed.
Hun likjes en knuffels,
geven mij weer wat kracht en moed.

Maar het feit blijft,
ik zit weer in dat diep duistere woud.
En dat is niet een plek waar je lang wil blijven,
waar iemand het lang volhoud.

Ik hoop dus gauw weer dat kleine beetje licht te zien,
zodat ik weer een toekomst zie.
Zodat ik weer nieuwe doelen kan maken,
en kan gaan werken aan die.

En tot die tijd,
is mijn doel alleen maar iedere dag door te komen.
Zonder al te veel pijn en verdriet,
en slechte dromen.

Zorgen voor diegene die mij nodig hebben,
en mezelf ook nog een beetje in de gaten houden tegelijkertijd.
En hopen dat ik ‘m uiteindelijk weer ga winnen,
deze bar en bar zware strijd...

Ik weet dat ik het kan,
heb het immers al eens eerder gedaan.
En ondertussen ben ik flink gegroeid,
en voel ik nog meer de liefde en steun van de dieren die achter mij staan.

Mijn dieren steunen mij nu,
maar uiteindelijk moet ik zelf een manier vinden om hieruit te ontsnappen.
Zij kunnen immers niet,
al het zware werk voor mij opknappen.

Op dit moment heb ik die kracht nog niet,
maar hopelijk heb ik die snel terug gevonden.
Hoe dan ook zal dit gebeuren met de hulp van de beestenbende,
en in het bijzonder de honden.

Alle Special Princess dieren,
jullie weten niet hoe dankbaar ik ben voor jullie allemaal!
Jullie zijn de liefdes van mijn leven,
dat is iets wat ik alsmaar weer herhaal!

Jullie waren al het hoofdonderwerp van mijn meeste doelen,
en ik ga er van uit dat dit bij mijn uiteindelijke nieuwe doelen weer het geval is.
Want als er een ding is dat ik zeker weet,
dan is het dat ik niet zonder jullie zou kunnen dat is een veels te groot gemis...

***Wichita van Rijkom***

Zoals je misschien wel weet,
dicht ik vaak om van mij af te schrijven.
Hier ben ik een tijd terug mee begonnen,
om er voor te zorgen dat niet alle gevoelens zouden binnen blijven.

In dit geval is het weer niet anders,
ik schrijf dit gedicht om geen gevoelens uit te sluiten.
Ik schrijf dit gedicht omdat ik iets te zeggen heb,
omdat ik iets wil uiten.

Ik weet dat je het vreselijk moeilijk hebt op het moment,
en dat is iets nieuws voor jou.
Jij bent immers een sterk iemand,
lijdt niet zo gauw.

Maar deze situatie raakt je erg,
en dat is natuurlijk begrijpelijk.
Want het nieuws wat jij te horen hebt gekregen,
is werkelijk afgrijselijk.

Ik zou willen dat ik iets kon doen,
iets kon zeggen zodat jij je beter zou voelen.
Maar niks helpt wat iemand ook zegt,
hoe goed ze het ook bedoelen...

Ik wil je alleen wel even laten weten,
hoe belangrijk jij voor mij bent.
Ik weet dat ik dat niet vaak zeg,
maar ik vind wel belangrijk dat ik dat nu doe op dit moment.

We hebben heel wat ups and downs gekend,
heel wat dingen samen doorgemaakt.
Maar toch ben jij altijd een van de belangrijkste personen in mijn leven geweest,
heeft het nooit die band kapot gemaakt.

Jij bent als een 2e moeder voor me,
hebt me samen met Monique opgevoed.
Bent er altijd voor me geweest,
en nog steeds is dat iets wat je doet.

Ik wil dat je weet,
dat je voor mij veel meer bent dan alleen de ‘hondenoppas’.
Jij bent een van de weinige mensen in mijn leven die echt om mij geeft,
en er in het verleden ook altijd voor mij was.

En ik hoop dat dit nog heel wat jaren zo zal blijven,
samen gaan we dit gevecht aan!
Hoe slecht het nieuws ook is,
we gaan er tegenaan!

Jij bent een van de sterkste vrouwen die ik ken,
ik weet dat jij een hele hoop aan kan...
Dus hoe slecht het nieuws ook is vanmiddag,
samen maken we wel een goed herstelplan.

Ik weet de toekomst ziet er op het moment niet al te rooskleurig uit,
en pech hebben we ook altijd.
Maar eens zal het tij toch wel eens keren,
dus je gaat het gewoon winnen deze strijd!

Wij zijn niet de types die openhartig over onze gevoelens praten,
en dat hoeft ook helemaal niet.
Ik wil alleen wel dat je in dit geval weet,
wat je misschien niet meteen aan de buitenkant zien.

Ik wil dat je weet hoe zeer ik je waardeer,
en dat ongeacht het nieuws wat je zometeen krijgt dit zeker niet het einde is.
Jij bent immers een sterke vrouw,
en die geeft niet zomaar op als ze hoort er is iets mis.

Dus hoe duister het er ook uitziet,
weet dat mijn moeder, de dieren en ik voor je klaar staan.
En samen,
gaan we dit gevecht aan!

Heel veel succes,
en sterkte wens ik je toe...
En als je hulp nodig heb zeg je het maar,
weet dat ik dat dan graag voor je doe...

***Wichita van Rijkom***

Een rotgevoel,
het bekruipt je soms ineens.
Het is zo een vreemd gevoel van binnen,
iedereen heeft het volgens mij wel eens.

Soms komt het door iets wat iemand zegt,
soms weet je de reden eigenlijk niet.
Dan is het gewoon iets,
wat plotseling er in schiet.

Maar vervelend is het wel,
het kan je hele dag verpesten.
Maar hoe dan ook het gebeurt toch,
dus het maar accepteren is het beste.

Mij gebeurt het heel vaak,
ik denk door mijn onzekerheid.
Ik ben dan zo bang dat ik iets verkeerds gezegd of gedaan heb,
dat heb ik dan echt altijd!

En dan bekruipt dat gevoel mij langzaamaan,
en krijg ik hartkloppingen in m’n keel.
Ga ik trillen,
en zweet ik soms ook veel.

Ik kan me dan niet goed meer concentreren,
een gesprek voeren gaat dan erg moeizaam.
Ik let te veel dan op ieder woord wat ik zeg,
voel me heel eenzaam.

Niet iedereen begrijpt dit,
denkt dan ach die stelt zich aan.
Terwijl ik me dan alleen maar,
voor m’n kop kan slaan.

Want achteraf gezien valt het vaak reuze mee,
ben ik helemaal niet fout geweest.
Is het gewoon een vreemde gedachtegang,
een spinsel van de geest.

Maar zie daar maar eens van af te komen,
die onzekerheid continu de hele dag.
Die angst dat mensen je stom of dom vinden,
of dat niemand je mag.

Zo gemakkelijk is dat nog niet hoor,
ik ben nog steeds op zoek naar een oplossing.
Want als ik hier toch ooit van af kan komen,
goh zeg dat is pas echt een verademing...

Maar tot die tijd,
zal ik met dat rotgevoel wat me soms bekruipt moeten leren leven.
En gewoon moeten blijven onthouden,
het gevoel duurt maar even...

***Wichita van Rijkom***

Volwassen worden,
wanneer ben je dat nou echt?
Is het als je 18 bent,
is dat een leeftijd die echt zoveel zegt?

Of is het een gevoel,
dat op een bepaald moment ontstaat.
Is dat misschien,
hoe het gaat?

Dit was iets waar ik,
voordat ik 18 werd erg mee bezig was.
Het voelde net zoals voor het eerst gaan,
naar een middelbare schoolklas.

Veranderd je hele leven dan,
en is niks meer zoals daarvoor?
Nou ik kan jullie vertellen,
dat ene getalletje veranderd helemaal niks hoor!

Voel ik me nu volwassener,
nee eigenlijk niet.
En door mijn ziektes,
is het ook niet iets wat je lichamelijk aan mij ziet.

Als 10 jarige,
werd ik immers al voor 18 aangezien.
Dus tja wat dat betreft veranderd er ook niet veel,
ben immers na mijn 12e niet meer gegroeid sindsdien.

Ja je mag eindelijk in een auto rijden,
en je handtekening betekend veel meer.
En ja dat is het wel eigenlijk,
zo ongeveer.

Want in de werkelijkheid,
word je door ouderen nog steeds gezien als kind.
En maakt het bij sommige personen nog steeds weinig uit,
wat je ergens van vindt.

Dus 18 jaar worden,
wat heb je er eigenlijk aan.
Ja je kunt op jezelf gaan wonen,
gaan studeren of zoeken naar een baan.

Maar in werkelijkheid betekent de leeftijd zelf,
eigenlijk helemaal niets.
De hele buitenwereld maakt het alleen,
tot een vreemd iets.

Dus ben ik nu een volwassenen of een kind,
gevoelsmatig zou ik het echt niet weten.
Officieel gezien,
is mij het volwassenenlabel nu aangemeten.

Ach ja de tijd zal het leren,
en uiteindelijk zal ik wel wat steviger in mijn schoenen staan.
En dan kan ik misschien,
eindelijk als ‘echte’ volwassenen door het leven gaan!

***Wichita van Rijkom***

Familie je kunt niet met,
en niet zonder ze leven.
Het is altijd een balans vinden,
tussen nemen en geven.

Ik heb helaas nooit het echte familieleven gekend,
onze familiebanden zijn namelijk nogal verstoord.
De familie van mijn vaders kant ken ik uiteraard niet,
en de relatie met die van mijn moeders kan is ook niet bepaald zoals het hoort.

Ik heb ondertussen nog maar weinig familie over,
de meeste hebben we geen contact meer mee.
Er zijn wat dingen gezegd in het verleden,
en die vond vooral mijn moeder absoluut niet oké.

Zij is dan zo iemand van,
een zoiets gezegd voor mij heb je dan afgedaan.
En met de jaren,
ben ik hier volledig achter gaan staan.

Ik heb gemerkt,
familie geeft vooral pijn en verdriet.
Dus wat heeft het dan nog voor zin,
of je ze vaak of niet meer zo vaak ziet.

Onze familie oordeelt graag,
levert kritiek zodra dat maar kan.
Ook al weten ze niet eens waar ze het over hebben,
hebben ze daar geen idee van.

Maar begrijp me niet verkeerd,
we hebben niet problemen met de hele familie.
We hebben gewoon alleen geen zin,
in die constante ongevraagde negatieve opinie.

Er is dus nog wel familie hoor,
die wij met kerst en hun verjaardag een kaartje sturen.
En waar we ook wel eens bij op visite gaan,
alleen niet tot in de avonduren.

Ik heb maar 2 familieleden,
die op al mijn verjaardagen komen en op alle feestdagen er zijn.
Maar ach liever twee die je kunt vertrouwen,
ik hou het liever dan maar klein.

Mijn moeder en oma,
zijn er altijd voor me geweest.
Om hen geef ik dus ook,
het allermeest!

Maar er zijn ook wel zat problemen tussen ons hoor,
botsingen en ruzies onderling.
Er zijn ook echt momenten geweest,
dat het tussen ons allemaal niet meer ging.

Maar dat hoort er nu eenmaal bij,
geen enkele familie is perfect.
Het gaat er om hoe je het oplost,
hoe je omgaat met zo een moeilijk traject.

Het was wel moeilijk hoor,
soms gingen er jaren overheen.
Dan spraken we soms tijden niet meer met elkaar,
kwamen we maanden lang niet bijeen.

Maar het belangrijkste is,
dat we het uiteindelijk hebben uitgepraat.
En nu staan we weer,
voor elkaar paraat.

Want als je echt om elkaar geeft,
dan kun je de ander uiteindelijk wel dingen vergeven.
En weer samen verder,
gezellig samenleven.

Helaas heb ik met de jaren wel gemerkt,
de liefde in onze familie is niet zo sterk.
Dus om dingen dan nog goed op te lossen,
is een waanzinnig zwaar werk.

Werk waar ik eigenlijk,
om eerlijk te zijn niet aan wil beginnen.
Want het gevoel mist ook bij mij,
hier diep van binnen.

Laat hen maar oordelen,
laat hen maar roddelen achter onze rug om.
Het kan mij niet meer schelen,
ik vind mensen die dat doen alleen maar dom.

Ik ga gewoon verder,
samen met mijn familie van 14 (+2) in het noorden hier.
Want die is niet zo onmogelijk als de menselijke variant,
de familieband met een dier...

***Wichita van Rijkom***

De slachtofferrol,
is een moeilijke situatie.
Je beland er soms in omdat je het wilt,
maar soms juist uit puur toeval tot grote frustratie.

Als mensen medelijden met je hebben,
kom je al gauw in de slachtofferrol terecht.
En het maakt dan ook niet meer uit wat je doet,
niemand luistert nog naar iets van wat jij zegt.

Mensen vellen een oordeel,
veelal permanent.
Het is een label,
dat je gewoon wordt toegekend.

De slachtofferrol,
daar zitten 2 kanten aan.
Begrip en onbegrip,
kunnen zij aan zij gaan...

Dingen in mijn leven zijn niet gegaan zoals gewenst,
maar een slachtoffer van mijn leven voel ik mij absoluut niet.
Nee daarvoor heb ik een te goed leven,
ook al kende ik veel verdriet.

Maar ik vraag wel begrip,
begrip voor mijn ziektes en gemoedstoestand.
Begrip voor hoe ik leef,
en voor de situatie waar ik in ben beland.

Maar mensen denken al gauw dat je zielig gevonden wilt worden,
als je om begrip vraagt.
Dat je zo iemand bent die alleen maar zelfmedelijden heeft met zichzelf,
en heel veel klaagt.

Maar in mijn ogen,
zijn slachtoffer zijn en begrip vragen 2 totaal verschillende dingen.
Maar helaas is dit maar moeilijk uit te leggen,
en tja je kunt niet mensen hiertoe dwingen...

Dus even voor de duidelijkheid,
ik wil absoluut niet zielig gevonden worden maar wel dat mensen weten dat ik het nu eenmaal soms moeilijk heb.
Ik ga niet dood of zo en kan gewoon nog een redelijk normaal leven lijden,
maar heb nu eenmaal wel een soort van handicap.

Dus als mensen hier gewoon wat rekening mee willen houden,
dan zou dat het leven voor mij veel dragelijker maken.
En dit zou ook voor veel minder onbegrip zorgen,
en dus een veel betere leefsituatie veroorzaken...

 ***Wichita van Rijkom***

Ik ben zoals wel eens gezegd wordt een echte ‘computer-nerd’,
ben nu eenmaal geboren in het internettijdperk.
Voor mij is dus even een e-mail schrijven,
heel gemakkelijk werk.

Mijn moeder was toen ik klein was naast wiskunde en IATA docente,
ook informatica lerares.
Dus tja als kleuter,
kreeg ik uiteraard al computerles.

Ik weet het nog goed,
in die tijd hadden we floppy disks in plaats van dvd-roms.
En via die dingen speelde ik dan spelletjes,
en ook deed ik een typcursus soms.

Maar goed, wat ik eigenlijk probeer te zeggen is,
voor mij is de computer een onmisbaar item hier in huis.
Net zoals de printer, het toetsenbord,
en uiteraard de muis.

Een e-mail sturen doe ik 1, 2 ,3,
dat kost mij nauwelijks wat tijd.
Terwijl ik met bellen langer bezig ben,
en dan heb ik achteraf gezien ook nog zo vaak spijt.

Ja dit klinkt misschien vreemd,
want mensen kennen mij als nogal een kwebbelaar.
Maar in werkelijkheid,
pieker ik alleen maar.

Als ik mensen spreek denk ik achteraf vaak,
oei dat had ik niet moeten zeggen.
Of beter over na moeten denken,
of eerst over moeten overleggen.

Ik ben nogal een schrijven,
dat is altijd al zo geweest.
Maar iets wat mensen niet van mij weten,
is dat ik iemand ben die een telefoongesprek soms vreest.

Want wat als ik iets verkeerds zeg,
zullen mensen dan kwaad op mij zijn.
Ik weet het dat is gewoon mijn stomme onzekerheid die dan praat,
maar ik kan jullie wel vertellen dat is niet fijn.

Maar het ergste is,
wat als mensen iets tegen mij zeggen wat mij ongewild misschien pijn doet.
Dan weet ik echt niet,
hoe ik in zo een geval reageren moet.

Want ik ben nogal een emotioneel persoon,
en weet niet hoe ik met dat soort dingen om moet gaan.
En laat dus al gauw in dat soort situaties,
ongewild een traan.

Ook telefoongesprekken afsluiten vind ik een moeilijk iets,
want hoe weet je nou of het gesprek afgelopen is,
Ja dat is waarschijnlijk gewoon een deeltje communicatie,
dat is mis.

Het heeft waarschijnlijk ook wel iets met mijn verleden te maken,
want als kind durfde ik ook al nooit de telefoon op te nemen.
Ik was namelijk altijd bang dat mijn vader zou bellen,
en zou zorgen voor problemen.

En die angst is eigenlijk al die jaren dat wij in Amsterdam woonde,
stilletjes aan doorgegaan.
Want ook al zagen we hem soms jaren niet,
het gevaar was nooit gedaan...

E-mailen vind ik dus een gemakkelijkere optie,
maar ik vind het ook veel veiliger het sturen van een mail.
Zo kan ik eerst nog eens nalezen wat ik heb geschreven,
en ook goed nadenken over mijn antwoord terug eventueel.

Ik vind het nogal moeilijk om dit te vertellen,
want het is nogal een persoonlijk iets.
Dus mijn gevoelens hier zo open en bloot neerleggen,
is niet niets.

Maar juist in deze gedichten wil ik eerlijk zijn,
en dingen een beetje van mij afschrijven.
En ik wil ook tegenover mezelf,
eerlijk blijven.

Dus ik vind dit niet een gedicht,
wat ik niet kan publiceren.
Nee want ik schrijf juist deze dingen ook,
zodat anderen iets over mij kunnen leren.

Dus misschien vinden mensen mij nu heel gek,
en die dingen die ik schrijf erg stom.
Maar goed ik heb het in ieder geval weer even kunnen verwoorden,
en daar gaat het mij toch om...

***Wichita van Rijkom***

Het is al vaker tegen mij gezegd,
ik ben gewoon de verkeerde mensen tegengekomen in mijn leven.
Mensen die liegen en bedriegen,
alleen maar nemen en niets geven.

Maar hoe komt dit dan,
is mijn mensenkennis dan echt zo slecht?!
Dat ik niemand vind die mij neemt zoals ik ben,
dat ik niemand vind die voor mij vecht...

Op de basisschool had ik wel vrienden maar ook geen beste,
hierdoor zijn al die contacten dus ook ondertussen verwaterd.
En wat betreft mijn familie,
nou daar ben ik ook tig keren door belazerd.

De enige mensen die ik nog heb zijn eigenlijk mijn moeder, oma, tante, een oud-collega en maatje,
nou die eerste zijn allen familie (zo zie ik die collega ook) en die laatste vriendschap is niet eens spontaan ontstaan.
Nee die begon,
als vrijwilligersbaan.

Maar dat is wel de enige echte vriendschap,
die er in mijn leven is.
Dus blijkbaar doe ik op het gebied van zelf vrienden vinden,
toch iets goed mis...

Maar mijn vertrouwen is gewoon ook nul,
zoveel mensen hebben mij voorgelogen.
Mensen waarvan ik dacht dat ze om mij gaven,
hebben mij bedrogen.

Maar het allerergste vind ik alle onbegrip,
mensen die niet geloven wie ik ben.
Mensen die op basis van een woord of blik,
en denken te weten wie ik ben.

Dit is al mijn hele leven zo,
het begon al toen ik diabetes kreeg.
Ik ging tal keren naar de dokter maar niemand geloofde mijn klachten,
het was zo erg dat ik het uiteindelijk maar verzweeg.

En toen kwam de middelbare school,
mijn klasgenoten geloofde niet dat ik echt ziek was.
En dus moest ik maar verbergen hoe ik mij voelde,
voor de hele klas.

En toen kwam die depressie,
en nog steeds werd ik niet serieus genomen.
Men dacht het valt wel mee,
en zal wel weer snel goed komen.

Pas toen ik zelfmoordneigingen kreeg,
werd duidelijk welke problemen ik echt had.
En kreeg ik goede hulp,
omdat ik er echt helemaal doorheen zat.

Ik vertrouwde echt niemand meer,
en had zoiets van wat doe ik nou fout?!
Waarom geloofd niemand mij,
zelfs niet de persoon die het meest van mij houdt?

Kom ik zo erg over,
heb ik zo een leugenachtige uitstraling?
Denkt werkelijk iedereen,
nou die neemt mij in de maling!

Gelukkig weet ik ondertussen,
ik moet niet zoveel geven om wat anderen over mij denken.
Dat soort types,
moet ik gewoon geen aandacht meer schenken.

Dan denken mensen maar dat ik niet de waarheid spreek,
dat ik hen bedrieg!
Dat wat ik zeg onzin is,
en ik over mijn ziektes en gezondheidsproblemen lieg.

Mensen die zo over mij denken,
die kan ik toch niet ompraten.
Met dat soort types,
moet ik mij gewoon niet meer inlaten.

Blijkbaar doe ik nog steeds iets verkeerd,
want vaak genoeg geloven mensen mij nog steeds niet.
Maar ach ja,
laten die maar oordelen op dat een wat je alleen met het blote oog ziet.

Ik ben nou eenmaal niet zo iemand,
die alleen maar klaagt over alle pijntjes die ik voel.
Ik hoef geen medelijden van anderen,
dat is niet mijn doel.

Dus ja in mijn WWW’s en blogs,
ben ik altijd erg positief.
Want wie heeft er nou wat aan als ik alleen maar klaag over al mijn problemen,
dat maakt mij toch ook alleen maar depressief.

Dus ik moet gewoon iets maken van mijn leven,
en dingen ondernemen als ik dat kan.
En nou ja dan ben ik daarna maar kapot en helemaal niet lekker,
ik geniet er tenminste wel van!

Dus als mensen dan vinden dat ik lieg want wel die dingen kan,
en mij gewoon aanstel.
Nou dan heb ik zoiets van prima als jij zo over mij wilt denken,
maar verdwijn dan maar uit mijn leven en graag een beetje snel!

Ik weet ondertussen wel wat voor types ik om mij heen wil hebben,
en dat zijn niet die type mensen.
Nee geef mij dan maar een groep vrienden die ik op een hand kan tellen,
maar mij wel het beste wensen!

***Wichita van Rijkom***

Slapeloze nachten,
het is een vervelend iets.
Je probeert van alles,
maar er helpt niets.

Piekeren over van alles,
de hele nacht lang.
En als je dan even in slaapt valt,
schrik je wakker doodsbang.

Nachtmerries en rotdingen,
spoken alleen maar door je hoofd.
Ook al probeer je aan leuke dingen te denken,
want dat heb je immers jezelf beloofd.

Maar niets helpt,
het blijft maar doorgaan.
Ook al ben je doodop,
en kun je nauwelijks nog op je benen staan.

Wat zou ik toch graag iets vinden,
iets vinden tegen dit gedoe.
Want ik ben soms echt kapot,
gewoon doodmoe.

Maar het gaat al jaren zo,
eerst over mijn vader, pesten en nu andere dingen.
Echt van alles,
ongelofelijk wat je in je hoofd allemaal kunt verzinnen.

Het enige wat ik geleerd heb met de jaren,
is dat ik me maar met andere dingen moet bezig houden op momenten als deze.
Dus bijvoorbeeld wat muziek luisteren,
of een boek lezen.

Of doen wat ik nu doe,
een gedicht schrijven.
Ach ja je moet toch wat,
als je merkt dat je waarschijnlijk nog wel even zult opblijven.

Tja het is ook een kwestie van mee leren leven,
ook al is het iets waar van ik baal.
Ik moet het toch ook maar zien,
als weer zo’n vervelende kwaal.

En het is ook wel zo,
je leert ermee leven op een gegeven moment.
Ach ja het klopt wat ze zeggen hè,
alles went...

***Wichita van Rijkom***

Een allemansvriend werd ik altijd genoemd,
op de basisschool had ik met bijna iedereen wel een band.
Een beste vriend of vriendin had ik niet,
maar gelukkig ook geen vijand.

Maar toen kwam de middelbare school,
en alles veranderde snel.
Het werd mij al gauw duidelijk hoe het er daar aan toe ging,
pesten was een favoriet spel.

Ik was anders als de rest,
en dus daarom een goed doelwit.
En dus merkte ik al gauw,
dit wordt een zware rit.

Niet alleen mijn klasgenoten pestten mij,
nee ook de mentor deed uitgebreid mee.
En het stopte niet op school,
het ging ook door achter de PC.

Pesten doet een hoop met een mens,
een hele hoop mensen begrijpen dit niet.
Pesten is veel meer dan woorden,
veel meer dan dat je ziet.

Pesten heeft vooral heel veel invloed op de geestelijke toestand,
de mentale toestand van een mens.
Zeker als het lang doorgaat,
op een gegeven moment passeren ze dan gewoon een grens.

Die grens bereikte ik al na een paar maanden,
zo ergens in de herfst van dat jaar.
Ik wilde me er niks van aantrekken,
maar och kon ik dat maar...

Een zware depressie volgde al snel,
met ook zelfmoordneigingen erbij.
En om daar vanaf te komen,
nou dat was een flink karwei.

Eerst was ik verdrietig,
ingestort en zwak.
Maar toen volgde een ander gevoel,
het was alsof er iets in mij brak.

Het verdriet veranderde in kwaadheid,
en kwaadheid in woede.
Ik kwam erachter dat het niet aan mij lag,
nee ik was juist de goede.

Ik had namelijk niks terug gedaan,
heb het gewoon allemaal maar over mij heen laten komen.
En terwijl die pesters verder gingen met hun leven,
verdwenen al mijn dromen.

Het pesten heeft mij flink veranderd,
en niet alleen metaal.
Nee fysiek had het ook invloed op mij,
die stress verergerde iedere kwaal.

Maar het pesten heeft mij ook iets doen beseffen,
doen beseffen dat er iets moet gebeuren.
Want dit kan niet zo doorgaan,
dit moet niet zo blijven doorzeuren.

Mensen zeggen vaak “och het zijn nog maar kinderen”,
“ze weten niet wat ze een ander aandoen”.
Maar dat is het gewoon goedpraten,
besefte ik mij toen.

Want ook al zijn het nog maar kinderen,
pestkoppen zijn zeker niet dom.
Ze pesten om de macht of meeloperij,
en natuurlijk dat is stom.

Maar dat betekend niet dat ze niet hard aangepakt moeten worden,
nee juist het tegendeel vind ik.
Zo iemand moet weten wat die heeft aangericht,
zo’n slechterik.

Want het leven van de pestkop gaat gewoon door,
maar het slachtoffer is voor het leven getekend.
En veel mensen beseffen niet,
begrijpen niet goed wat dat betekend.

En daarom pleit ik dus voor een strengere aanpak,
scholen zouden dit nog beter moeten aanpakken.
Zij moeten pesten niet vergeten,
niet naar de achtergrond laten wegzakken.

Ik zie door mijn moeders werk wat het met mensen doet,
en heb het zelf ook van dichtbij natuurlijk meegemaakt.
Pesten is veel meer dan iets vervelend,
het is iets wat je diep heel diep van binnen voor altijd in je ziel raakt...

***Wichita van Rijkom***